De Gids. Jaargang 83

[p. 207]

Maan-idylle.

‘Ik ben de maan, ik ben de maan,
het liefje van Pierrot,
ik zie hem aan het venster staan,
tot weenen klaar
met zijn gietaar:
Pierrot, Pierrot, mijn minnaar bloô,
lid van de Firma Smart & Co.....
ahi - ahi - aho!

Pierrot, Pierrot, heb je verdriet?
Neem je gietaar en speel een lied;
ik sta te ver voor kus of zoen
en kan het met een lied wel doen!
Ik ben gevoelig, zacht en week,
gegarandeerd door 't waschecht bleek.
Ik ben het hart voor 't lijdend hart,
de hemelspiegel van de smart,
ik ben 't asyl der hysterie,
bibliotheek der elegie,
ik ben de vrouw der verre min,
traditioneel als hartsvriendin,
en speel al eeuwen hier mijn rol,
mijn hart hangt hoog, lijkt boordevol,
want elke straal is lange brief
ad libitum voor elke lief:
Pierrot, Pierrot, heb je verdriet?
Ik ben, ik ben, wie jij niet ziet!

[p. 208]

 

Pierrot, Pierrot, mijn bleeke held,

 

Zeg, mis je liefde, mis je geld,

 

aanbid je daarom nu maar mij,

 

Zeg vond je niemand dichterbij?

 

Heb je wel goed zes hoog gezien,

 

was nergens meer een Colombien,

 

was hier of daar in een Salon

 

geen dame, die je boeien kon?

 

Raakt dan die aarde op zijn end,

 

als geen mevrouw verveling kent?

 

Of zocht je heil'ge min en trouw? -

 

Die vind je bij geen maagd of vrouw!

 

 

 

Pierrot, Pierrot, ben ie bedrogen?

 

Ik zou het zeggen aan ie oogen!

 

Brak zij je hart, of brak ze meer

 

en was het heusch de eerste keer?

 

Of werd dit al alleen verricht

 

ter eere van een nieuw gedicht?

 

Want zonder de verstooten min

 

heeft poëzie toch weinig zin!

 

O, 'k hoor het aan de toon der luit,

 

jij werd verlaten door je bruid;

 

zij zwoer je heel een nageslacht,

 

(daar had je zelf niet aan gedacht)

 

doch d'allereersten huwelijksnacht

 

heeft zij een ander toegedacht,

 

en waar' zij weergekomen,

 

je hadt haar opgenomen!

 

 

 

Mijn dichter, minnaar, mijn Pierrot,

 

ik ben de maan, ik ben de maan;

 

al gaan mijn stralen door de straat,

 

leef ik hier toch in kuischen staat.

 

Kom, trek je mooiste pakje aan

 

want aardsche liefde is een waan!

 

Grijp nu je vriend, grijp je gietaar,

 

en zing je schoonste hymne nu

 

(geweigerd door een Kunstrevue.)

 

Denk niet aan honoraria!

[p. 209]

 

Ik ben je Pia Anima!

 

Ik ben de heil'ge, bleek en rein,

 

die voor de dichter slechts wil zijn.

 

Pierrot, Pierrot, mijn dichter bloo

 

de min is zus, de min is zoo:

 

ahi - ahi - aho!’

 

 

 

Dop Bles.