De Gids. Jaargang 83

[p. 204]

Verzen.

Als de zomer donker wordt en 't regent uit den treuren,

- Wat kan er ook gebeuren?

De zomer is in 't zaâl getild!

Wij hebben 't allen zoo gewild! -

Als het loof te huilen hangt in 't lange avond-grauwen,

- Een zwaar gedragen rouwe -

Het is niet koud en 't voelt niet warm

Het is al rijk... Dat maakt zoo arm!

't Is al rijk. De aarde ligt in vloed van groen gezonken,

Maar zonder bloemenlonken.

't Is nu ál bladeren en gras,

Alsof dat bloeien zonde was.

In mij brandt iets dat alleen bij voor- en najaar deugde:

Mijn sterke kindervreugde

Om in 't voltooien op te gaan

En 't heel voltooide stuk te slaan!

[p. 205]

Vreugde.

 

‘Geen denken heeft ons uitgedacht:

 

Wij zijn de hoogste strijd der dingen.

 

De sterksten zullen 't Al bedwingen.

 

Zij wetten aan elkaar hun kracht!’

 

 

 

Zóó neemt g'uw beurt in 't drukkend dringen

 

Tot waar uw sterkere u wacht...

 

Daar spelen kinderen... gij lacht!

 

Daar bloesemt Mei... uw hart wil zingen!

 

 

 

Ik voel: Wij hebben wijder zielen, -

 

En draag op mijn gewaad

 

Den glans van vreugden, die er vielen!

 

 

 

Mij laat die overmaat

 

Van leven ruimte om te knielen:

 

Ik lach... dus God bestaat!

[p. 206]

Een Pluisje.

 

Met den grooten, blauwen wind

 

Reist een blaasbloem-pluizeke.

 

‘Pluizeke, waar naar toe?’

 

 

 

‘Als geen booze musch me vindt

 

Wip ik over 't huizeke!

 

Zie je wel, da'k het doe!

 

 

 

Als er dan géén regen komt:

 

Op een nacht zal 'k luisteren...

 

Onder mij hoor ik al

 

 

 

Hoe 't van vallend water gromt

 

En de sparren fluisteren

 

Boven een eenzaam dal!’

 

 

 

‘Pluisje van het platte land,

 

Dat 's voor hoog gestegenen!

 

Wie heeft je dàt beloofd?!

 

 

 

Zeker, - 't ligt wel naar dien kant!’

 

 

 

Als 't maar niet gaat regenen!

 

Als maar geen vogel 't rooft!

S. Pinkhof.