De Gids. Jaargang 83

[p. 201]

Parijsche verzen.

‘'k Ben een vrouw, als alle vrouwen,
waarom wilt ge mij omhangen
met het kleed van Uw verlangen
en mijn lichten lach vertrouwen?’

‘Om de zucht, die ik eens vond,

om d'onuitgesproken woorden,

die verdoolden op de boorden

van tomatenrooden mond.’

‘'k Weet mijn oogen zijn mijn machten,
waarom wilt gij, dat hun stralen
dieper zin U zal verhalen
dan de heugenis der nachten?’

‘Om den schemerstillen schijn

van een nauwelijks gebeuren,

dat ik heimelijk zag treuren

door het wimpren kantgordijn.’

‘'k Zie de schoonheid van mijn leden...
waarom wilt ge, dat mijn leven
niet zal stralen in zijn streven,
waar mijn lichte voet zal treden?’

‘Om het lusteloos gebaar,

dat U bleef van alle lusten,

om Uw hart, dat niet kan rusten,

wijl Uw wanhoop is te zwaar.’

[p. 202]

 

‘'k Hoor de woorden van de monden,

 

waarom naar het hart te luistren,

 

als mijn minnaars mij toefluistren,

 

dat hun heilig zijn mijn zonden?’

 

‘Om de uren, die gij ducht,

 

om de dwaling te genezen,

 

dat gij van U zelf zoudt wezen,

 

nu ge mij, in U ontvlucht.’

 

 

 

‘'k Ben een vrouw, als alle vrouwen,

 

waarom wilt ge mij dan minnen,

 

nu geen hart is te gewinnen,

 

dat zich zuiver laat doorschouwen?’

 

‘Om de folt'ring, die gij lijdt,

 

om het brandend heet begeeren.

 

dat door mij, gij nu moet leeren

 

dragen in verwachten tijd.’

[p. 203]

II.
Morgenwandeling.

 

Verlaten wij het slapelooze bed,

 

waartoe nog langer liggen waken?

 

Van woorden is geen droom te maken,

 

die van het looden leven ons ontzet.

 

 

 

Omhang Uw leên het vaalgedragen kleed,

 

bedek het bloot van Uwe voeten;

 

wij gaan en komen zonder groeten,

 

wij gaan naar 't bosch, dat van geen wanhoop weet.

 

 

 

De berken in het bleeke nevellicht,

 

gelijken ranke, onbesmette maagden,

 

die nooit het treden uit den droom nog waagden -

 

O, vrouw, waarom de voet hierheen gericht?

 

 

 

De kille nacht hangt klam nog om ons lijf,

 

de slaap ligt dood op onzen mond en oogen,

 

de zon zal stijgen zonder mededoogen

 

en menschen komen, en hun bont bedrijf.

 

 

 

Straks is het bosch in vollen dag gezet,

 

wat zullen wij in 't levend uur beginnen?

 

O, vrouw, laat ons den langen weg herwinnen

 

en keeren tot het slapelooze bed.

 

 

 

Dop Bles.