De Gids. Jaargang 82

[p. 388]

Caspar Hauser.

Vraag niet van waar ik wanklend ben gekomen,

Zoek niet den zigzag mijner wanhoopstreden;

Zwervend ben ik zóó lang, zóó ver geschreden,

Zóó zwart omzwermd door wervlende fantomen!

Ik heb aan wee van wild verwezen droomen

Tè maatloos veel, tè martlend fel geleden...

Laat nu dit vloekbre weten van 't verleden

Zacht uit mijn heugnis worden weggenomen.

Ik hoòr van ver nog stemmen dreigend suizen,
'k Proef nòg de kerker-lucht van donkre huizen,

'k Voel nòg de keetnen, mij wreed aangeleid.

En 't een'ge wat mijn ziel ooit zal bevrijden,

Is los te glijden uit den band der tijden

Door wenschloos leven in vergetelheid.

Jan Veth.