De Gids. Jaargang 82

[p. 425]

Verzen.

De zwerver in de lente.

Achter mijn oogen
sta ik gevangen;
wijkende jubelt verlangen
zonder meedogen.

Waar kan ik heengaan
om mij te geven?
Ik kan niet leven
buiten den dood.
Bloemenomwemeld
moet ik onthemeld
staan, en alleen staan
aan de alom bloeiende wrake bloot.

Mij kwelt de smerte
der dorre bladen,
die langs de paden
nog over zijn:
bloeiende vlagen
doen hen opjagen;
tot in mijn herte
ritselt hun pijn.

[p. 426]

 

Wee mij, gevangen

 

en geen ontkomen -

 

door nieuwe droomen

 

aan de oude nood

 

overgeleverd

 

in bloemen gekneveld -

 

nog roept verlangen

 

vanuit den dood.

 

 

 

Hoe dwong deez dwang van

 

bloeien en welken

 

mij toch weer telken-

 

maal waar ik dacht

 

uitweg te vinden?

 

De bloesemwinden

 

zongen een zang van

 

té wreede macht.

 

 

 

Heeft mij ooit zwerven

 

daarvan ontheven?

 

Binnen dit leven

 

dwong mij die nood.

 

Achter mijn oogen

 

machtloos bewogen

 

sta ik te sterven

 

ver van den dood.

[p. 427]

II

 

Wat is den dood eraan gelegen

 

of ik mijn arm zelf werp in de bloemen neer?

 

Er bleef geen uitweg meer:

 

bijna te weenen wankel ik de wegen

 

langs, en de dag is over en het gaat

 

ten avond, maar waar zal 'k mijn angst versteken?

 

De branding van het leven hangt te breken

 

uit alle heemlen, en in mijn gelaat

 

brijzlen mijn oogen open, en mijn herte

 

komt weerloos en gelijk een wonde bloot -

 

de bloesemwind waait uit het avondrood

 

en tot mij in en door mij naar de verte

 

achter mij waar het opgaan van de maan

 

al staat te wachten -

 

o, nu de dagen tot ver in de nachten

 

zweven en zwenken, waarheen zal ik gaan,

 

waarheen ontkomen

 

nu dit ontbloeien mij al zingen doet

 

boven mijn angst uit, en mijn bloed

 

door de weeromvlaag dezer droomen

 

bevlogen, rilt van de zalige pijn

 

van weer tot nieuwe lust te zijn verraden -

 

o, het geweld dezer genade

 

van weer verloren en verrukt te zijn -

 

o, deze liefde van te leven

 

uit het verlangen tot den dood -

 

 

 

een vogel jubelt uit het avondrood...

 

mijn hart, mijn hart, waarheen ons te begeven?

[p. 428]

Naroep.

 

Vanonder wolken, gij, die ontstegen zijt,

 

roep ik u na -

 

vanuit den wervelenden storm der blaren

 

waarin wij samen waren,

 

waar ik nog sta

 

geschroeid van droomen en van licht berooid,

 

roep ik u en bezweer ik u, als ooit

 

door liefde's laatste doodlijke genâ

 

vertwijfeling verrukking achterhaalde

 

in dat verdwenen zweven uit al zicht,

 

straal dan het woord neer op dit aangezicht,

 

hoe dat gij zijt ontvlogen en waarheen

 

dien gouden laatsten dag

 

dat ik u zag

 

gelijk een leeuwerik, die niet meer daalde -

 

o, ziel, die steeg en roekeloos verdween

 

juublend elysisch uit het eenzaam licht.

A. Roland Holst.