De Gids. Jaargang 81

[p. 165]

Bij den dood van Matthijs Maris
Augustus 1917.

Dit is de troost van wie de wrange smart
der eenzaamheid gewillig lijden:
dat zij zich sluiten om het kleinood van hun hart
voor alle tijden,
en in het flonkren van den diamant
uit rijkdom van geslepen zijden
de lichte verten van 't oneindig wonderland
zacht zien verglijden.

Hun is het dolen door dit stille rijk,
waar nevelvage vergezichten,
zoete beloften in een blijden droom gelijk,
de voeten richten;
waar lage luchten boven duister dal
en glanzend heuvelglooien lichten,
de koele wolken in den gouden zonneval
versmeltend zwichten.

Zij zijn de pelgrims, die verlangend gaan
ter onbereikbre heilge stede,
waarvan de torens bevend in den hemel staan:
versteende bede.
De jonge ridders, die, door ver kasteel
tot hoogen top gelokt, de treden
naar 't wijkend beeld van grijzen toren en kanteel
lichtvoets betreden.

[p. 166]

 

De droeve minnaars der gedroomde vrouw,

 

wier ongekuste lippenbogen

 

verwachtend openlachen bij den donkren rouw

 

der diepe oogen.

 

Verstomde zangers met gesloten mond,

 

die nooit bekenden, nooit belogen,

 

nooit hun verheerlijkt lief bezaten éénen stond,

 

noch ooit bedrogen.

 

 

 

Gewijde duikers, in het zeediep zand

 

de paarlen lossend uit haar kluister.

 

Eenzame goden, wier ontroerd bestuurde hand

 

bij trouw gefluister

 

der zacht doorzongen stilte van den nacht,

 

in 't openbloeiend blanke duister,

 

de grijze paarlen tot een snoer tezamen bracht

 

van bleeken luister.

 

 

 

Herman Lysen.