De Gids. Jaargang 81

[p. 52]

Schaduwen van liefde.

Ik droomde liefste, dat je naast mij lag;
je mond was als een bloem van open rood.
Ik droomde dat ik al je schoonheid zag,
en dat je mij je borsten warm en bloot

te kussen gaf; - er was een gouden rag
van vreemde schemers om ons heen, en gróót
kwam door de vensters al de jonge dag,
die meldde 't uur van liefdes nachte-dood.

Ik denk aan alles wat ik droomen dorst
nu ik zóó arm en zóó verlaten schrei,
en leed-gelaten roerloos in den nacht

den vrede van een droomloos slapen wacht;
schemerende gestalten gaan voorbij
en doode droomen druk ik aan mijn borst.

[p. 53]

II.

 

Al wat mijn denken u misdeed

 

doolt om mij heen met vreemde klacht,

 

daar-buiten staat de wreede nacht

 

met zwart verwijt gereed.

 

 

 

Nu is de donkre vreugd gedaan

 

en grijnzend staart met wit gezicht

 

de stilte door mijn kamer-licht;

 

wààr zal ik gaan....

 

 

 

Ik ben zoo bang en zoo alleen,

 

ik heb geen tranen voor mijn leed;

 

al wat mijn denken u misdeed

 

doolt om mij heen....

[p. 54]

III.

 

O kom nog ééns naar mijn huis en zeg

 

dat je mijn tranen gelooft;

 

o kom nog ééns naar mijn huis en leg

 

je handen zacht om mijn hoofd.

 

 

 

O geef me nog ééns het zoete geluid

 

van je stem die àlles vergeeft;

 

dan leid ik je stil mijn woning uit

 

tevree dat ik heb geleefd.

 

 

 

Dan daalt wel een schaduw van laat geluk

 

die mijn hèlste wanhoop verstilt,

 

al brak ik in waanzin mijn droomen stuk,

 

al heb ik mijn ziel verspild....

[p. 55]

IV.

 

O kind als deze nacht de Dood

 

nog in mijn stille woning kwam,

 

mijn moe-geschreide oogen sloot,

 

mijn machtelooze handen nam,

 

 

 

en doofde zacht het laatst geklaag

 

met mededoogen groot en goed,

 

en stilde mild de laatste vraag

 

als Moeder moede kindren doet, -

 

 

 

dan zou ik zonder wild gevlei

 

mij voegen naar zijn donkren wil

 

en zonder huivren aan zijn zij

 

de nacht intreden bleek en stil,

 

 

 

omdat je zoete meisjesmond

 

mijn donker denken heeft bevrijd

 

met woorden die mijn ziel verstond

 

toen al mijn wanhoop werd gewijd.

[p. 56]

V.

 

O vree van zachte woorden die stil droegen

 

tot den licht-lieven troost van uw verstaan

 

mijn droef verlangen naar duister genoegen

 

dat als een schaamle vreemdling is gegaan

 

 

 

langs onze zielen die verwonderd vroegen

 

hoe zóóveel vrede langs de blanke baan

 

kon treden waar zóó kort nog wervlend joegen

 

de wilde stormen van mijn blinden waan...

 

 

 

Een uur van sterrenacht en minlijk spreken...

 

Ik heb voor 't hunkren van mijn droef gemoed

 

naar gif-doorgeurde vreugden vloek noch bede.

 

 

 

Ik weet niet of het leven mij zal breken;

 

ik weet alleen: gij waart mij eindloos goed;

 

uw beeltnis glanst in dàt stil uur van vrede...

Herman Middendorp.