De Gids. Jaargang 81

[p. 232]

Herfstmorgen.

De groote lichte zonnespin

Weeft een blank net van grijze nevlen

En zilvren draden rond de heuvlen,

Spint in haar web de moede wereld in.

Mijn weg buigt als een witte band;

Der ranke berken gele vanen,

Dubbel gerijd in lange lanen,

Verscheemren in het bleeker wordend land.

En eindlijk heeft de onzichtbre zon

Haar taak volbracht voor dezen morgen

En gansch de wereld vreemd geborgen

In zilvren koelt van nevelen kokon.

Nu is het stil en wonderlijk

Te gaan langs de gewende paden.

Landlieden doen hun kalme daden

Naar binnen ingekeerd, afzonderlijk.

[p. 233]

 

Ieder gerucht, dat wordt geboren,

 

Klinkt over den geploegden akker

 

Eenzaam en ver, en vindt geen makker,

 

En sterft - de lucht is roerloos als te voren.

 

 

 

En soms zweeft dwarrelend een iel,

 

Bruin blaadje uit het berkeloover

 

Ten breeden berm onhoorbaar over -

 

En blijft beweegloos liggen, waar het viel....

 

 

 

P. Otten.