De Gids. Jaargang 81

[p. 145]

Verzen.

Ach, kind van duizend zorgen,

Teer wichtje, door den tijd,

Met: ‘zie ik schenk U mòrgen’,

Ons aan de borst gevleid,

Wij bidden, dat gij later

Ons groot terzij zult gaan,

Doorschijnend als het water,

Vertrouwlijk als de maan.

Wiè weet wat zal gebeuren

Na 't kraaien van den haan;

Laat dus de rozen geuren,

Die voor het venster staan;

Ja, laat de rozen geuren

Op 't suizlen van den wind,

Terwijl wij eia's neuren

Uit blijheid om dit kind,

Dit kind van duizend zorgen,

Dat met een zoeten lach

Herschept in eeuwig morgen

Den weemoed van den dag.

[p. 146]

Voor het venster.

 

Als knaap placht ik in 't schemeruur,

 

Aanvang der zomernachten,

 

Voor 't raam te zitten in getuur

 

En onbeschrijflijk wachten.

 

 

 

Een voetstap klonk; dat oogenblik

 

Dook mijn bezinning onder,

 

Diep in een vloed van zoeten schrik

 

Om 't zich vervullend wonder.

 

 

 

Bij elk omhoog gevlogen woord,

 

Lachend op straat gesproken,

 

Vond ik een hartewensch verhoord,

 

Een knop in mij ontloken;

 

 

 

Totdat mijn ziel vol bloemen stond,

 

En ik, de geur-doorwoelde,

 

Niets dan het bloeien van mijn grond

 

En 't zoo bedekt-zijn voelde.

 

 

 

De jaren gingen, doch die vreugd

 

Van oogst te zijn èn aarde,

 

Kwam nimmer weder, naar mij heugt,

 

Als ik door 't venster staarde.

 

 

 

Tot nu, deez' avond voor mijn raam,

 

Wijl stem en stap weerklinken,

 

Ik in dit smachten zonder naam

 

Opnieuw mij mag verzinken;

 

 

 

Maar ànders dan het blinde kind;

 

Want, zie, ik vouw de handen,

 

En dank den meester die mij mint,

 

Zaaier der bloemenlanden.

 

 

 

Aart van der Leeuw.