De Gids. Jaargang 80

[p. 78]

Trophaeen.

Weer rommelt het kanon en dondert alle dagen

Ten einder langs; en och, dit teedertwijgig hout

Heb ik, bij d'eendren klank, al éénmaal 't wicht zien dragen

Van 't leven, dat zijn bronst in alle botten stouwt.

Hoe schoon was 't eertijds thuis! Hoe heb ik gageslagen

Op 't eigen erf èn 't klokje èn 't crocuskelkje in 't goud,

En 's boogerds bloesempracht, en 't meidoornwit der hagen,

Daar 't winterkoninkje zijn voorjaarsch nestje bouwt.

Kwam, 't luisteroortje spits, zich 't kriekend zaad te roeren,

Hoe ging ik, die gespit, gemest, gesprenkeld had,

Op 't groenfluweelen schot, na d'eigen arbeid, prat!

Maar 'k weet nu welk een waan mij 't onverstand vervoeren

En 't hart verbijstren kwam, nu, schaamtloos, dit seizoen

't Dor hout met leven smukt, den dood met weeldrig groen!

[p. 79]

II.
De gek.

 

Hoe staan, in d'uchtendmist, de knoestge wilgen stom!

 

Maar de onrust roert... Hoor 't ros onder den spoorslag hijgen!

 

Een schreeuw; - een wagen knerpt; - en zonder pooze of zwijgen

 

Dreunt, van 't ontembaar vuur, het rommelen rondom.

 

 

 

Daar breekt, nu 't sterker licht ten steiler hemel klom,

 

Door 't zilver 't goud! - En langs de druppelende twijgen

 

Schrijdt, wijl het kruien haar den romp doet overnijgen,

 

De boeredochter, rank gelijk een korenblom.

 

 

 

Zij lacht: ter karre grijnst de gek; zijn schriele beenen

 

Omklemmen schrijlings 't hout; hij mummelt schietgebeên en

 

Zwaait grinnekend zijn pijp, daaruit de wierook walmt.

 

 

 

Zoo gaan ze... En plotseling, na 't prevlend harum horum,

 

Klimt uit den mist, terwijl haar schaterlach weêrgalmt,

 

't Luidjammrend ‘Domine, memento miserorum!’

[p. 80]

III.
De dans.

 

De ontzaglijke einder kaatst, nu 't avondt, rozerood

 

In 't roerloos spieglend vlak, daarboven brug en balken

 

Over den luiden boôm der takellooze tjalken

 

't Geweldig stuwend heir doen dondren naar den dood.

 

 

 

Ten laatsten treintros langs, de zeilbevleêrde valken...

 

Eén vendel heeft, terzij, zijn vaan in 't zand gepoot,

 

En op de brug geschaard, dofklinkend, stoot bij stoot,

 

Reit alles zich ten dans, den luchtigen, den schalken,

 

 

 

En jokt, en lacht... Dan, bij 't verbloeden van de zon,

 

Breekt alverdoovend uit, de vloekzang van 't kanon.

 

De maatslag stokt. Zie d'angst in 't siddrend oogwit blinken!

 

 

 

Maar Tinus recht zijn hoofd èn springt en, twijl ze in 't rond

 

Scandeerend hand op hand als 't kleppend hout doen klinken,

 

Dreunt dubbel 't doodenlied ten dubblen horizont!

 

 

 

Frank Gericke