De Gids. Jaargang 80

[p. 427]

Verzen.

Waar 't schroeiende geblaf van honden om mij staat

Martlen de nachten door droomen mijn lichaam tot

Mijn kloppend leven aan den dag vindt nieuw genot

In de temptatie voor zijn koperrooden haat.

De nachten spuwen stank; de dagen zijn verrot.

Leven, leven dat in ontbinding overgaat...

Het laatste zware, tranenzware weten laat

Mij sterven tot den eeuwig-groenen groei van God.

Zoo zal ik tot zijn gudsend bloed toe mij verhitten,

En worden tot zijn vleesch, en aan zijn tafel zitten,

En eten van zijn brood en drinken van zijn wijn.

Zoo word ik eindelijk en stervende geboren

Tot mijn waar zelf, en zie het stiller branden gloren

In 't hittig laaien van het eeuwig eendre zijn.

1912.

[p. 428]

Nimmermeer.

 

Een ziek symbool, ligt bleeke zon aan lage lucht,

 

Waaraan, als aan een slagers-schort, rood bloed blijft kleven;

 

De zon bloedt traagzaam aan de lage lucht haar leven

 

Teloor, leekend, gelijk een zware beursche vrucht.

 

 

 

Nu is mijn bloed het bloed van allen en verweven

 

Met al het streven van het niet te stillen al.

 

Wee mij! Omdat ik weet dat je niet komen zal

 

Heb ik mij deze staag-geschraagde smart gegeven

 

 

 

Van steeds te wachten naar jë eindelijken keer;

 

Van steeds te luistren op het ruischen van je woorden;

 

Van steeds te staren naar het waren van je schijn...

 

 

 

Dit zal mij dan het laatste en traagst verlangen zijn.

 

De duisters trekken saam om de zon te vermoorden:

 

Zij zinkt den nacht in die zal wijken - nimmermeer.

 

 

 

1912.

 

Victor E. van Vriesland.