De Gids. Jaargang 80

[p. 298]

Nerveuze liederen

Aan Jacob Israël de Haan

‘Et ses grands yeux sont fous...’

‘Ik had de dagen in mijn schoot
En zaaide hen van morgenrood

Tot aan de rijzende avondster

En uit mijn breede handen ging
De dageraad, de schemering,

Maar eindeloos en eind'loos ver.

Ten morgen wist ik altijd dat
Ik Tijd en Uur te zaaien had

Maar dàt was in mijn schooten niet;

Mijn handen zaaiden wijd uit-een
De stilte naar de eenzamen heen

En van Begin en Eind het lied.

Maar geen verstond den vreemden zang
Want niemand ging den zelfden gang

Over den veegen akker heen,

En nimmer zag ik kost'lijk graan
In de' avond-wind ter wieg'ling gaan:

Dàt teed're zag mijn droom alleen.

[p. 299]

 

Zoo ging er menig jaar voorbij

 

En al maar droever zong in mij

 

De zomer van den oogst het lied,

 

Maar onverstoorbaar ging ik weer

 

Den wreeden akker op en neer

 

Als wist ik van mijn wanhoop niet.

 

 

 

Ik kreeg de dagen in mijn schoot

 

En zaaide hen van morgenrood

 

Tot de avondster in 't gèlend west,

 

Maar uit mijn droeve handen ging

 

De zang van mijn vereenzaming

 

En 't sterven van mijn ziel in 't lest.’

[p. 300]

II
Oogst

 

‘Daar ligt het graan, mijn handen

 

Sloegen wat ruischend stond

 

En van de gouden landen

 

Zie 'k weer de veege grond.

 

 

 

Ik heb gezaaid, het leven

 

Van water, grond en zon

 

Is in mijne aar' gebleven

 

Als nieuwe levensbron.

 

 

 

Ik gaf mijn oude krachten

 

En in 't laat najaars-uur

 

Rees boven versch-bevrachte,

 

Stille akker 't blanke vuur.

 

 

 

En, of er niets bedolven

 

Was in het dampend land,

 

Zong de eenzaamheid der golven

 

Weer tegen 't wijkend strand.

 

 

 

Dáár, achter zee en dijken,

 

Zaaide ik en maaide 't graan,

 

Totdat ik de' oogst zag wijken

 

En stil ben heen gegaan.

 

 

 

Maar eenzaam als tevoren

 

Lag weer het veege veld,

 

Iets had ik toch verloren:

 

Een jaar was heen gesneld...’

[p. 301]

III
Berusting

 

‘Daar ligt mijn land, hoe vele

 

Dagen droeg ik den schoot

 

Vol kor'lend graan

 

En liet ik in de deelen

 

Van 't oost- tot avond-rood

 

De vlegels slaan?

 

 

 

Nu rijst het najaars-koren

 

Als groen op bruin en ros

 

In 't stille veld

 

En door de diepe sporen

 

Gaat loom en traag mijn os

 

Nu 't Avé belt.

 

 

 

Over de helling klimmen

 

De duisterheên bedaard

 

Van schaûw op schaûw,

 

Zoo is ook 't laatste glimmen

 

Van licht op rustende aard

 

Als de' avond grauw.

 

 

 

'k Weet nu waarom 't bewegen

 

Der wereld mij ontroert

 

Weemoedig-droef,

 

Als de avond komt genegen

 

En 't mijm'ren met zich voert

 

Naar vreemde groev':

 

 

 

Dan wijkt mijn land, dat 'k vele

 

Dagen vermoeid doortrad

 

Tot oogst en bouw,

 

Vergeet ik 't lied der deelen,

 

Dat met één-tonig spelen,

 

Alsof 't niet anders had,

 

Zingt van zijn grauw.’

 

 

 

Jan J. Zeldenthuis