De Gids. Jaargang 80

[p. 240]

Aanvaarding.

De hartstocht wijkt en 't zinggeruisch der stilte,
Den eigen bloedszang overklinkt
Geheve' in een verklaardheid-zonder-kilte
Vraag 'k mij wat glorie uit uw oogdiep blinkt....

Mijn blikken dwale' om 't rijzen uwer vormen
Te peilen 't wonder, dat 'k aanschouw:
Meet thans mijn hoogst begrip naar zuivre normen
Den vollen omvang van uw wezensbouw,

En zíjt g' in dit vereeuwigd uur de Eéne,
Die nooit mijn dolend smachten vond
Of tijgt door u slechts een gestalting henen
Als soms mijn moe-gedwaald verbeelden bond?

* _* *

Zoo vaak ik proefde aan uw mond of wangen
Lijk rijpingssmaak van vrucht-in-zon
Hief zich het ééne, ongetroost verlangen,
Dat door mijn bloed den ouden tocht begon

En dreef tot kussen, die een brandend blozen
Ontstaken aan uw teedre huid
En deed verzinken tot het diepe kozen
Waarin wij wijlden zonder één geluid

[p. 241]

 

Dan 't ademhijgen na nieuw lippenbinden,

 

Wijl 't argloos streelen van een hand,

 

Wel bracht als vreugd van eindlijk-vinden,

 

Maar toch mij 't harte snoerd' in weemoedsband,

 

 

 

Waar diepst aanschouwen 't vizioen zag rijzen

 

Van d' ééne, die 'k in ú nooit had,

 

't Gezicht, dat voor geen overgaaf wou deizen

 

Waardoor 'k ten leste ál geluk vergàt....

 

 

 

En 'k wilde u zúster, zielespiegel zuiver,

 

Die 't zelf m' als een nieuw wezen toond'

 

Doch meer dan heffing tot verstilden huiver,

 

Heeft nimmer deze bindingen gekróónd....

 

 

 

Mij vond geen glimp van den verwachten luister

 

Wijl k' ú zag ruste' in puur geduld....

 

Mijn hoogst ervaren overtoog een duister

 

Wat 'k wárm-ontloken wou, werd kil-verhuld....

 

 

 

'k Nam zwaardre teugen van den wijn der lusten,

 

Doch geen bedwelming dóófde gansch;

 

Noch kon 'k bij u in zelfbetrachting rusten,

 

Vrijwillig-dervend d' eensgezienen Glans:

 

 

 

Hoé 'k dien als ijdle lokking mocht begrijpen,

 

- Waanbeeld ontspronge' aan 't eigne zijn,

 

In drang tot al-verwerklijking te rijpen -

 

Té scherper kerfde mij d' ontberingspijn,

 

 

 

Eindloos mij drijvend langs de oude wegen,

 

Die louter wenden vér om 't doel....

 

Tot 'k nu verwierf den onverwachten zegen

 

Van dit verklaard, hoog-teer geluksgevoel.

 

 

 

* _* *

[p. 242]

 

Het ís de kentring van mijn hartsgetijde

 

Al twijfel vliedt voor d' enkle vraag:

 

Wat bracht de zuivring die tot vreê kon leiden,

 

En d' íjle vastheid, die 'k nu ín mij draag....?

 

 

 

Gij moet het levend antwoord zijn: úw minnen

 

Aanváárdend wat ik vergde of bood,

 

Wist lijdlijk 't felst begeeren te verwinnen

 

Mét de ontzegging, waar 'k mij in beslóót....

 

 

 

En ongemerkt mocht dus m' uw leiding voeren

 

Uit marteldoolhof van den wáán:

 

Dies neem 'k 't uw oog doorgloriend zielsontroeren

 

Als klare leidstar mijner tochten áán....

 

 

 

Zie, wat gíj deedt: u géven in aanvaarden

 

- Van starre wilsbestreving vrij

 

't Geboodne wisslend tot gelijke waarden -

 

Mag ik thans óók. En neig. Gij leerdet 't mij....

 

 

 

Nu ben 'k die lig in zoet-doorsidderd wachten

 

- Diep-stil, daar géén begeeren baat -

 

Op blanke naadring als door helle nachten

 

Tot d' eene schaûw valt over mijn gelaat....

 

 

 

Januari 1916.

 

Karel Wasch.