De Gids. Jaargang 80

[p. 570]

Najaar.

Aan mej. Z.P.

Een sombere dag.
De grijze lucht
vol dof gerucht,
een oude lach

op 't aardgezicht.
De boomen vreemd
staan als versteend
in 't wijze licht.

De boomen druipen;
met zachten tred
op 't mistig bed
geluiden sluipen.

Nu is 't de tijd
dat de aarde treurt
en treurend beurt
een oude spijt:

een ouden nood:
de wisseling
van ieder ding,
den droeven dood.

[p. 571]

 

't Is al grauw en bruin:

 

huivrende bladen,

 

morsige paden:

 

der dooden tuin.

 

 

 

Ik loop alleen

 

in 't schreiend bosch,

 

een dichte tros

 

mist om mij heen.

 

 

 

Door 't weenend woud

 

zie ik mij gaan;

 

de boomen staan

 

wonderlijk oud.

 

 

 

Daar wijkt de drom

 

der wijze boomen:

 

ze staan te droomen

 

om een lichtkom.

 

 

 

'k Zie nimfen dansen,

 

buigend gebaren,

 

wuivende haren,

 

bruingouden kransen.

 

 

 

Figuren zweven,

 

zachtgolvend deinen,

 

gebogen lijnen

 

zilverig beven.

 

 

 

Een doodendans,

 

dit plechtig feest.

 

O nu geneest

 

die droeve glans!

[p. 572]

 

Een sprookjeslicht

 

zie ik overstroomen

 

dit vroomster droomen

 

schoonst gedicht,

 

 

 

en vochte geuren

 

als wierook zoet,

 

en ranke stoet

 

van teerste kleuren

 

 

 

schijnen te stijgen,

 

schijnen te dalen,

 

eerbiedig pralen,

 

knielende neigen.

 

 

 

Het regent goud

 

en heiligheid,

 

fijn uitgespreid

 

en neergedauwd.

 

 

 

In 't geel en rood

 

en gouden schijn

 

de nimfen rein

 

eeren den dood.

 

 

 

Ze zweven aan

 

als schemering;

 

in mijmering

 

de boomen staan.

 

 

 

Zij dansen 't lied,

 

dat oud verhaal,

 

die wijze taal

 

van blij verdriet:

[p. 573]

 

van hoe de dood

 

het leven maait

 

en 't leven zaait

 

in eigen schoot;

 

 

 

hoe 't leven groeit

 

door dood gevoed

 

en sterven moet

 

eer 't weer ontbloeit.

 

 

 

Het bloed van 't leven

 

is 't bloed des doods:

 

dood is de loods

 

naar 't eeuwig leven.

 

 

 

Dit schoon verkeeren

 

van 't droeve in 't blije

 

der nimfen reien

 

plechtig vereeren.

 

 

 

Getijden komen,

 

getijden gaan:

 

in 't najaar staan

 

peinzend de boomen.

 

 

 

Dan zien zij neer

 

op nimfendans

 

in gouden glans

 

van een lichtmeer:

 

 

 

gouden wijsheid:

 

dat leven is

 

herrijzenis

 

en eeuwigheid.

 

 

 

P. van Schilfgaarde.