De Gids. Jaargang 80

[p. 246]

Atlas.

Atlas, met fel getorste droefenis beladen,
Hij, die in wildernissen van wild licht gebannen
Gebogen onder aardes oude last slaat gade
Eigen verstarde evenwicht, en onder hem gespannen
Ruigten van sterren, hemels open vloeren -

Atlas, eenmaal de daler in het woest gespleten vuur,
De daverende branding, de verstoorde gloed -
Hij, die zich neerboog in het diepe oervuur,
En de glanzige aarde stal op zijn hoogen schouder
Als een naakt, jong kind -

Atlas, die brekende door eeuwigheden
Worstelend zijn last en hare woeling droeg -
Die het mateloos leed der Goden: leven
Droeg in een oude wraak: roerlooze last
Boven 't verblind gelaat, waarmee de wraak
Der Goden sloeg en 't noodlot van den vloek -

Atlas, híj voelde 't einde van het woord -
De jaren vielen langs hem als een regen
Dalende, snel als zwermen vogels,
Die joegen waar zijn donkere voeten steunden,
Onzichtbaar, en die als in duizeling waren
Geslagen en geborgen in een míst van sterren -

[p. 247]

 

Atlas, hij voelde 't einde van het woord

 

Atlas, hij voelde om zijn versloten oogen

 

Een licht aanwaaien, dat verkoelend was,

 

Dat spoelde aan zijn steil versteende leden,

 

Dat gaf vermoeienis en siddering van schaamte,

 

In die onzichtb're weldaad, ín het staren

 

Van onbekende oogen naar zijn blind gelaat.

 

 

 

Een ster verschoot en trof hem - groote stemmen

 

Van wind omfloersten hem - de duisternis

 

Tastte zijn kracht van alle zijden aan -

 

En hij viel weg en met hem smart en straf

 

Naar de vervulling van het oude woord,

 

Mateloos diep, in daverende ontbinding,

 

In dun en donker stof, glinstrend als sterrenscherven,

 

Dat op een wentelende, breede wind

 

In vlagen licht bezonk door alle sfeeren.

 

 

 

En de aarde hing in zacht, geweldig licht,

 

En sterren vingen nieuwe banen aan.

 

 

 

En over de open oogen eener vrouw sprak een gezicht:

 

Uw eerstgeborene zal tot de menschen gaan

 

En dragen. -

 

 

 

J.W.B.