De Gids. Jaargang 79

[p. 447]

Aanroeping.

Voor hen die waken in den nacht en vreezen
Verhaal ik thans de sprookjes en de sagen
Die ik in 't boek des levens heb gelezen.

't Is nutteloos ons harte troost te vragen.
Maar als wij eigen leed in beeld aanschouwen
Schijnt lichter wat wij anderen zien dragen.

Dus kom, Verbeelding! Geef ons nieuw vertrouwen.
Zeg wat het haardvuur gonst in 't schemerduister,
En 't bevend licht der vlammen wil ontvouwen,

Of zing in wind en suis in bladgefluister,
Dat moeder Zorg, in aandacht neergezeten
En 't hoofd gestut, naar uwe tale luister'

En peinzend bij 't herdenken moog vergeten.
Gij roept voor ons die lichtgewiekte scharen
Die de onvervulde hoop der zielen weten,

[p. 448]

 

Zelfs waar de lippen het geheim bewaren;

 

Gij tempert ons de pijn om 't gaan der dingen,

 

Doordat gij hen die schreien doet ervaren

 

 

 

Dat niets ons rooft hetgeen we in 't hart ontvingen.

 

Gij zwerft door 't huis, omkleed met zacht bekoren,

 

Ontsluit de zalen der herinneringen

 

 

 

En zegt de spreuk waarnaar de geesten hooren:

 

Gij, in het lichtend rijk der droomgedachte

 

Tot leidsvrouw en tot troosteres verkoren.

 

 

 

Zie, thans kwam rust. Die moede zijn verwachten

 

Het ruischen van uw wiekslag. Op de velden

 

Viel 't kleed der nacht. Zij bracht het droef betrachten

 

 

 

En bracht opnieuw die stem die leed voorspelde

 

En wij terwijl onze uren traag vergleden

 

Wij riepen U van beter heil te melden.

 

 

 

Want hij, wiens mijmering gij niet gemeden

 

Mocht hebben, ziet uw glinstrend leger doornen

 

In stillen nacht en naderen op zijn beden,

 

 

 

Gelijk een balling, wien zijn eens ontnomen

 

Geluk en hope, onder 't droef herdenken,

 

In voller glorie schooner wederkomen.

 

 

 

Dan ziet hij 't land dat hem verstiet, hem wenken

 

De palmen op 't gebergte in reiner luchten,

 

Hem streelt de wind, die lafenis kon schenken.

 

 

[p. 449]

 

Hem zingt weer 't woud met murmlende geruchten

 

En hellingen verrijzen dicht omhangen

 

Met wevend loof en bloem en bloesemvluchten.

 

 

 

De trans is hem met rijker licht omvangen

 

En de avond hecht, zoo schoon als ze immer schenen,

 

In 't haar der Nacht de diamanten spangen.

 

 

 

Weer stort het beekje langs de rotsen henen,

 

Weer breidt zich, bij uw toover, langs de kusten

 

De stad van zijn geluk, wier marmersteenen

 

 

 

De zee voorheen, vervuld van liefde, kuste

 

Dreef zij de golf op flauw gebogen stranden

 

Na langen tocht tot langgewenschte ruste -

 

 

 

't Is al weer zijn, als in den greep der handen!

 

Zooals de droomen ons zijn die wij droomen

 

In 't eindelooze rijk der sprookjeslanden.

 

 

 

Dan zwijgt zijn leed en hij die strak de toornen

 

Der stormen greep en 't vale windros mende

 

De herfst werd goud in 't gelend blad der boomen.

 

 

 

Dus kom Verbeelding. Die uw liefde kende

 

Hem is de leniging van elk verlangen,

 

De vlucht naar vrijheid uit zijn ziels ellenden.

 

 

 

Geen dieper vree dan uwe zuilengangen,

 

Waar 't klinkt en zingt van 't klateren der fonteinen,

 

Van bladgeritsel en van vogelzangen.

[p. 450]

 

En leidt gij mij waar ik voorheen mijn pijnen

 

Als kind ontvlood, gelijk in tooverlanden,

 

Dan zal het leed ook mij als heimwee schijnen.

 

 

 

Dan blijft in 's levens beker tot de randen

 

De wijn mij wassen en zal niet verschalen

 

En 't broos kristal weerstaat den druk der handen.

 

 

 

En schatten rijk, schoon met gelogen tale,

 

Zal liefsgedachte tot mij wederkeeren

 

En 't hart de sprookjes van 't geluk verhalen.

 

 

 

Dan breekt gij d' angel van het fel begeeren,

 

Dan zal de mijmering haar vrede geven

 

En mij de ruste van 't erkennen leeren.

 

 

 

Dan zie ik, of een doek waar opgeheven,

 

In 't wislend kleed uw bonte maskers komen

 

En 't spel weer spelen van 't vervlietend leven.

 

 

 

Dan zie ik wat mij eenmaal werd ontnomen

 

Met lief gebaar weer schrijden door de hallen

 

Waar 't leed vergeet en allen samenkomen,

 

 

 

Verloren melodie zal zoet weerschatten -

 

Tot een der spelers in het lest naar voren

 

Zal treden, buigt en 't vaal gordijn doet vallen.

 

 

 

P.W. de Koning.