De Gids. Jaargang 78

[p. 369]

Drie verzen.

O nacht, o wonderzoete nacht,
ik heb u heel den dag verwacht,
den heelen langen, droeven, bangen,
met ongeduld en met verlangen.
Ik heb staâg om uw rust geschreid
in de uren van verlatenheid
en met verwachting mij getroost
toen de avondstond kwam aangebloosd.

Nu zult gij om mijn leden zijn
met tintelwarmen vreugdeschijn;
nu zult gij zijn tot aan den morgen
vol moeder-teederlijke zorgen.
Nu zult gij mijn droef-starend oog,
waarop een last van weemoed woog,
aanschouwen doen in milde rust
der droomen smartelooze lust.

En heel de schat dien 'k heb gegaard
aan weemoed en aan smart van de aard
zal waardeloos mijn hart ontzinken
als ik uw zoete vreugd mag drinken.
O nacht, o wonderzoete nacht,
ik heb u heel den dag verwacht;
nu zult gij om mijn leden zijn
met tintelwarmen vreugdeschijn.

[p. 370]

Van de stille nachten.

 

Van de stille nachten weet ik

 

hooge, heimelijke vreugd,

 

meer dan alles wat aan leed ik

 

gaarde tot een zoet geneugt'...

 

 

 

Van de stille nachten gaat er

 

met een avondvreugdgeluid

 

waans verlokkend zoet geklater,

 

drooms verfijnde weelde uit.

 

 

 

Van de stille nachten stroomt er

 

heilige vergetelheid

 

door mijn moede ziel en droomt er

 

zacht wat reeds te sterven leit...

[p. 371]

Mijn vreemde ziel.

 

Nu is een groot en eenzaam huis

 

mijn vreemde ziel, waarin geruisch

 

van winden door de lange gangen,

 

de leege kaam'ren van verlangen,

 

een wonder lied, een vraaglied is

 

naar 't schoon van dat geheimenis,

 

van al die onbegrepen dingen,

 

waarnaar mijn vragelied'ren zingen.

 

 

 

'k Heb in den gloed der middagzon,

 

dien 'k niet zoo fel verdragen kon,

 

de blinden van mijn huis gesloten

 

en overgroeid met wingerdloten.

 

En in de doodschheid van mijn huis

 

kwam vreemd-beklemmend windgesuis

 

door vele nauwe murespleten

 

waarvan mijn huis is òpgereten.

 

 

 

En sedert vaart er door mijn ziel,

 

waarin geen zonnestraal meer viel,

 

dat droeve lied der duisterheden

 

wier smart ik eens heb aangebeden.

 

Het is van jaren dwaze strijd

 

de bitter-wrange heerlijkheid,

 

van jaren dwaaslijk ernstig leven

 

het eenige wat is gebleven.

 

 

 

Johan van Wageningen.