De Gids. Jaargang 78

[p. 503]

Verzen.

Veel heb ik moeten winnen
In 't wreede spel van hart en hart
Voor ik genoeg had jou te minnen,
Te deelen van mijn smart.

Veel moest ik wel ontberen
Om 't donkre stuwen van mijn bloed,
Voor 'k jou kon geven naar begeeren
Van vreugdes overvloed.

Veel heb ik moeten geven
Aan monden droef en harten leeg
Voor van mijn rijkgegeven leven
Jij al de schatten kreeg!

[p. 504]

II.
Eenzaamheid.

 

Wij brengen tot de vreemden, die onze vrienden zijn,

 

Het licht gelaat, de stille lach, gezuiverd van de pijn,

 

Maar hebben in de scheemring van onze eenzaamheid

 

Gesmeekt - gevloekt - geschreid!

 

 

 

Wij vordren van de liefste uit smart geklaarde lach

 

En brenge◠in blijde woorden een vreugd voor iedre dag

 

Maar hebben in de Stilte, die Liefdes zorg niet ziet,

 

Een nooitgetroost verdriet.

 

 

 

Wij zijn in diepste wezen slechts met onszelf alleen,

 

Van wanhoops wilde uren herkent het leed niet één,

 

Zoo worstelen wij eenzaam en heffen slechts naar 't licht

 

Ons raadselig gezicht!

 

 

 

Johan Toot.