De Gids. Jaargang 78

[p. 499]

Rei van vrouwen in Jozefs hof
(Geschreven voor muziek)

Het joelende geruchten

Verstomt; door 't late licht

Der waterklare luchten

Bleekt hemels naakt gezicht -:

Aan schemerschaamle bogen

Verstart tot zalig wee

De dag die voor mijn oogen

Als onbetrouwde droom verglee...

Nog was de zon niet onder:

Het kloppen van mijn hart

Verbeidde 't lichte wonder

Uit ademlooze smart -

Toen zijne jongren kwamen

En naar mij neêr van 't hout

Zijn witte lichaam namen,

Verreten roos met bloed bedauwd...

[p. 500]

 

Ik voelde 't veege leven

 

Op mijner lippen rand

 

In bang vervluchten beven

 

Aan sidderijlen band

 

Terwijl mijn handen raakten

 

Zijn leden doodverstard,

 

Mijn vingeren genaakten

 

De stille koude van zijn hart.

Hun sterke handen breidden

Zij onder heup en voet.

De schare schoof ter zijde

Voor de' armelijken stoet.

Met de andren volgde ik mede -

Ik hief mijn oogen op

Binnen den groenen vrede

Van Jozefs schaduwstillen hof.

Hij heeft mijn zwakke schromen

Verkloekt tot daden sterk,

Zijn dienares genomen

Tot zijn verkoren werk:

Der naaglen rouwe wonden

Wieschen en zalfden wij.

Wij betten en verbonden

De scheur in zijn doorstoken zij.

[p. 501]

 

Daar werd mijn hart beslopen

 

Door ongekend geneucht,

 

En rozen geurden open

 

Van overluchtsche vreugd...

 

Hoe zal ik rein bewaren

 

Handen gebenedijd

 

Die in beroering waren

 

Met Gods vermoorde lieflijkheid?

Niet éen die sprak of weende.

In 't lichtelooze gras

De groote doode leende

Alsof weêr met ons was

De zaligende weelde

Van zijn aanwezigheid

Die alle lijden heelde

Eer zich het hart had uitgezeid...

Als nevelen genaken

Den overglans der maan,

Zoo voelde ik mij ontwaken

Uit huiverzoeten waan

(Als was hij nooit mijn eigen,

Als had ik nooit hem lief)

Toen uit haar roerloos zwijgen

Zijn bleeke moeder zich verhief.

[p. 502]

 

Zij bleef als een die luistert

 

Alsof heur kind haar riep,

 

Haar oog stond blindverduisterd

 

Naar waar hij lag en sliep -

 

O machteloos erbarmen

 

Dat eindlijk uitweg vindt...:

 

Wij droegen in haar armen

 

Den last van 't onbereikbaar kind.

Hoe in der ziele zeernis

Die nergens laafnis vond,

Sloeg hij de milde deernis

Van deze nieuwe wond!:

Het bliksemhel vermoeden

Van feller leed dan 't mijn

Raakt met zijn vuren roede

Der tranen levende fontein:

Heur wateren bevloeien

Mijns harten dorstig dal,

En andre krachten groeien

Uit zwakheid en verval...

Ik zal mijn Heer nog zwachten

Met doeken geurgedrenkt

Dat hij mag overnachten

In rust door plooi noch kreuk gekrenkt...

[p. 503]

 

De groote sterren stralen

 

Boven den avonddamp,

 

Maar verder dan heur dwalen

 

Licht mijner wake lamp:

 

Leed dat geen troost kan deren,

 

Haar vlam met olie voedt

 

Tot straks de stem mijns Heeren

 

Zijn dienstmaagd en zijn bruid begroet.

 

 

 

P.C. Boutens.