De Gids. Jaargang 77

[p. 574]

Verzen.

Te lijden en te weten, dat men blij moet zijn!
En niet door verre◠en vreemde steden zwerven,
Niet als de roode dag te mogen sterven
Maar moeten dolen in de nacht der pijn!

Te lachen en te voelen, dat men schreien moet,
En alle vreugd om liefde◠en trouw te◠ontberen,
Te kussen en de smart der leugen weren,
Die huivert bij der kussen droeve gloed!

Dàt is het lot van die verloren gaan
En tot een eenzaam sterven zijn verkoren
En niet de◠onsterfelijke stemmen hooren,
Die tòt zich roepen uit de mist der waan.

[p. 575]

Ga, Lief, en laat mij eenzaam zijn!

 

Ga, Lief, en laat mij eenzaam zijn

 

Ik wil de vooglen toebehooren,

 

Mijn ziel, in stormgezang verloren,

 

Zal jou zijn als een verre pijn.

 

 

 

Ik breek de schoone◠en droeve band,

 

Ik geef mij prijs aan alle wegen,

 

'k Reis zorgeloos door zomersch land,

 

Te lang reeds heeft mijn vreugd gezwegen.

 

 

 

Ga, Lief, en laat mij eenzaam zijn

 

Ik wil jouw zoete gave'◠ontberen,

 

Ik wil langs werelds wegen leeren

 

't Verdriet te scheiden van de pijn.

 

 

 

Nu moet je zonder mij bestaan,

 

Van andren bede◠en gave◠ontvangen.

 

- Eens roept een blijde stem je aan:

 

Dan zal je bevend van verlangen

 

De paden naar mijn woning gaan.

 

 

 

Ga, Lief, en kus mijn roode mond!

 

Wij zullen niet voor altijd scheiden,

 

'k Zal trouw zijn en je weer verbeiden

 

Nog blijer dan je m'immer vond.

[p. 576]

De Vrienden.

 

Rust is mij haatlijk, waar ik woon

 

Bij strenge levens, die als diepe mijnen

 

In vast gesteent van strijd en hoon

 

Gedolven zijn met arbeids ruwe pijnen.

 

 

 

Uit duistre schachten hunner eenzaamheid

 

Brengen zij worstlend tot den lichten dag

 

De schoone gaven der gemeenzaamheid,

 

'k Aanzie hun bloeiende gelaten en ik lach -

 

 

 

En diep gebogen over aardes rijken schoot

 

Berg ik het stille schreien mijner oogen

 

En delf door harde nood en steenen logen

 

De diepe gangen naar den eindelijken dood.

[p. 577]

Al stond jij stil en onbewogen ...

 

Al stond jij stil en onbewogen

 

In onbegrepen eenzaamheid,

 

De tranen uit mijn open oogen

 

Hebben mijn vreugde niet verschreid

 

En ongetroost van jou getogen

 

Keerden mijn handen even blijd!

 

 

 

De droeve toorn in mij gerezen

 

Heeft mijn verlangen niet gestild,

 

Mijn woorden, luid je toegewezen,

 

Hebben mijn liefde niet verkild,

 

Met al de warmte van mijn wezen

 

Heb ik jouw kussen weèr gewild!

 

 

 

Toen werd het stil verweer gebroken

 

Met wilden drang en blij geluid,

 

De kussen aan je mond ontloken

 

Waren de kussen van een bruid.

 

Nu straalt de vreugde ongebroken

 

Je blijbeschreide oogen uit.

Johan Toot.