De Gids. Jaargang 77

(1913)– [tijdschrift] Gids, De– rechtenstatus

Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd



[pagina 513]
Vijf liederen van Isoude. I Die niets der wereld vragen, Dien gunt zij geen respijt Van hare blinde lagen, Van haar verdekten nijd: Die langs haar heen naar andre stad Redden huns harten donkren schat, Wier oogen en gedachten Niet op haar schijnlicht achten. Met dek van roode rozen Bespant zij haren kuil, En lokt hun argelooze Vrijheid naar bittren ruil: Zij roept hen in haar booze klem Met eener moeder teedre stem, Geen minnaars tong kan halen Haar looze nachtegalen.
[pagina 514]
Die niet tot haar komt wijken, Hem volgt zij op den voet, Of ooit zijn trots bezwijke Voor bod van goud en goed: Dan, voor den ballast dien zij gaf, Steelt zij der ziel heur nooddruft af, Zij blindt hem 't licht der oogen Dat hij haar dienen moge. Die alles te verliezen En niets te winnen heeft, Doet best met haar te kiezen Den strijd zoolang hij leeft: Zij houdt geen woord, ze ontziet geen band, Zij kent geen eerelijk bestand: Haar listen overstrikken Die zich tot vrede schikken.... Die strijdbaar zijn van minnen, Die gaan in liefdes kracht, Hen faalt zij te overwinnen Met list of overmacht: Zij sluimren licht, zij waken vast: Zij worden nimmermeer verrast, Die onbezwaard als droomen Uit al gevaar ontkomen.
[pagina 515]
II Die éenmaal plengden Uw onvermengden Dag-verschen most, Die éens ontwaakten Naar U en smaakten Uw soobre kost - Die, vaak gelaafden, Voorgoed verslaafden Aan Uw onthaal, Wier zaalge ellende Niet meer gewende Bij wereldsch maal - Zij willen wel beiden De onzeekre tijden Waarop Gij noodt Uw trouwe gasten, Zij kunnen vasten Al doet het nood.
[pagina 516]
Hun honger sparen, Hun dorst vergâren Zij tot Uw uur: Schaamlen en armen Die nooit zich warmen Aan eigen vuur, Die keur van waden Nog meer versmaden Voor 't eenig kleed Van hun verlangen Naar 't op hun gangen Vervaalde en sleet: Hun blind verwachten Laat hen niet achten Op spot en smaad, En schaamrood weren Ze al gunst en eere Die U verraadt... Maar als hun schromen In 't end zal komen Tot Uwen disch, Dan moet vergeten Vóor de eerste bete Al hun gemis:
[pagina 517]
Zij moeten verschijnen Te Uwen festijne In kreukloos kleed; Geen kan beschamen Uw hoog verzamen Met schaûw van leed: Zij moeten stralen In Uwe zalen Van nieuwe jeugd, Glanzend herboren Voluit behooren Aan Uwe vreugd: Niemand mag eten Uw brood gezeten In droefenis, En geen kan treuren Om ver gebeuren Die bij U is.
[pagina 518]
III Hier komt de stilte nooit tot rust: Zwijgen verzucht naar dieper zwijgen: Ik hoor de windeloosheid hijgen, Een effen zee aan blinde kust. Der vooglen roep beroert haar niet, Het druizelen der waterbeken, De loofgeluwde windestreken Mengen niet met haar toonloos lied. Ongrijpbaar als het bonte licht Dat vleugt langs mijn gestilde handen - Eén doove dreigen achter wanden Van vreezen zonder aangezicht.
[pagina 519]
IV Mijn dag-loome oogen weven Uit groene schaûw en zonneschijn Het ver verroerloosd leven In levend gobelijn. In haren droom gevangen, Wacht u het zonnig kind. Zij zet heur harts verlangen Op 't veedlen van den wind. Zooals de zon van morgen, Zoo twijfelloos verbeid, Wijlt uw gelaat verborgen In gulden heimlijkheid. Gij nadert: in uw dagen Vloeit droom en leven saam. Gij zegt zoo teedre vragen, Maar in een anders naam.
[pagina 520]
Haar glimlach volgt, getogen In zachter zeelen klem, De glanzen uwer oogen, Het water van uw stem. Twee sterke harten wagen Zich op den wanklen vloed. De lichte golven dragen Hun lachende' overmoed. Maar als in 't rosse neigen Van laten zonnebrand De duistre kusten dreigen Van 't overzeesche land, Vluchten zij voor elkander Weg aan elkanders borst, In 't donker van den ander Schuilt elk zijn laaien dorst... Dan, eer uw lippen reiken Tot mijner lippen wil, Voel ik uw drang bezwijken, Uw hart blijft in u stil. Uw oogen zijn geloken, Uw wangen bloedeloos, Uw hoofd komt loom gedoken Als een geknakte roos...
[pagina 521]
Zoo haalt uit bonte droomen De bleeke vrees mij thuis. De wind waart in de boomen Als zwijmlend zeegeruisch.
[pagina 522]
V Daar komt tot volheid van geluk Een zoetheid die het hart niet klaart, Een matheid die met loomen druk Van slaap de ziel bezwaart.... Meer dan de ontbering die zij kent, Bevreest zij rijkdoms overdaad, De weelde die aan god gewent Waar god verloren gaat. Gun haar der vrijheid willekeur, Als zon de wolk in regen laat: Dan schep haar vorm opnieuw en beur Haar glansverjongd gelaat... Zij kan niet altijd met u zijn, Opdat zij eeuwig u behoor'... En onverdeeld bezit wordt pijn Alsof zij u verloor. P.C. Boutens.

Vorige Volgende

Vijf liederen van Isoude.

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs