De Gids. Jaargang 77

[p. 187]

Aan de Nederlandsche Zionistische Studentenorganisatie.
(Bij het eerste lustrum).

Vijf jaren voeren voort, sinds van ons Volk 't uitlandig lijden

U sterk te samen bracht,

Vijf jaar van trots en trouw, van hoop en van hartstochtlijk strijden

Meerden uw tal en macht.

Herdenkend viert gij feest, in overmoed niet maatloos-dartel,
Maar trotsch in trouw en tucht.
Want niet één oogenblik laat één hart los het wreed gemartel
Dat ons Volk lijdt of ducht.

Maar óók: geen oogenblik laat één hart los het strijdbaar hopen
Op keer van wreede kans.
Ons Land ligt open, al de wegen naar 't Land liggen open,
Die vluchtten keeren thans.

Want lijdend dierven wij, en werd duldloos het dulden, vluchtend
Zochten wij beter oord,
Maar waar ons 't leed ook liet, leven wij toch verdrukt en duchtend
Steeds rauwte en roof en moord.

[p. 188]

 

Toch niet één oogenblik laat één hart los het strijdend hopen

 

Naar eigen heerschappij.

 

Ons Land bloeit open, al de wegen naar 't Land liggen open

 

Voor één Volk trotsch en vrij.

 

 

 

Wij dulden veel, maar nooit, nooit, zal één volk van ons Volk dulden

 

Wat elk ons lijden deed,

 

Maar óók, nooit zullen wij, die twintig eeuwen ban vervulden

 

Weer dragen dit rauw leed.

 

 

 

Want als één volk opnieuw ontwijdt de weelde van onze erven

 

En schendt ons vrij bestaan,

 

Zal liever nog de laatste man in de laatste schans sterven

 

Dan weer in banschap gaan.

 

 

 

Zij laken ons als laf, die vast in tal en kracht ons kwelden

 

Met gemeene overmacht.

 

Maar geen terger telt ooit het tal van onze trotsche helden

 

Wreedaardig omgebracht.

 

 

 

Hoe kunnen wij, die trotsch eens heerschten, nu nog needrig dienen,

 

In 't beste land, toch vreemd?

 

Wij herstichten onze Sterkte uit zoutgeploegde ruïnen,¹⁾

 

Wij keeren belt tot beemd.

 

 

 

Toen het Romeinsche rot keerde Stad tot steen, beemd tot belten

 

Verbeten van wreed zout,

 

Kon één toen hopen, dat ons Volk vervolgd met wreedste felte

 

Ooit weer kwam tot behoud?

1) De Romeinen ploegden het land met zout, ten teeken, dat het nimmer zou mogen worden bebouwd.

[p. 189]

 

Kon één toen hopen, maar kan thans één hart het hopen laten

 

Op keer naar 't oude Land?

 

Vergeten zijn al rampen voor één almachtige bate:

 

Herstel van Stad en stand.

 

 

 

Vijf jaren voeren voort, en ieder jaar vindt trouwer, vaster

 

Der màkkers machtig heer.

 

Hoe menig machtloos zoeker en hoe menig tuchtloos taster

 

Keerde tot zijn plicht weer.

 

 

 

Ik was der zwervers één, dier tarters, geen wiens tuchtloos tergen

 

Zijn volk zóó heeft gesmaad,

 

Maar óók: niet één wien wroeging nacht en dag zóó fel komt vergen

 

Tot keer naar beter baat,

 

 

 

Zóó kom ik tot uw feest, wel met heugnis van leed beladen

 

Maar óók met levend lied,

 

En 'k weet zóó goed, gij telt uit dank voor 't lied mijn duistre daden,

 

Mijn tuchtloos tarten niet.

 

 

 

O, Jeugd van ons oud Volk, uw jeugd doet zijn ouderdom bloeien

 

Tot ongeweten pracht.

 

Wij herwinnen ons land, waar mild weer melk en honing vloeien

 

En 't veld zijn Volk verwacht.

 

 

 

O, Jeugd van ons oud Volk, geen volk is oud, dat nog zóó heerlijk

 

Zóó strijdend zijn Jeugd vindt,

 

En sloeg menig wreed lot door onze rangen wild en deerlijk

 

Uw sterke jeugd herwint.

[p. 190]

 

Vijf jaren voeren voort. Die uw Bond stichtten, werden ouder

 

Maar hoop houdt harten jong,

 

En jongren voegden zich tot strijden vaster en vertrouwder,

 

Daar nood tot daden drong.

 

 

 

Wat brachten mij vijf jaar? Verlies van wat ik het meest achtte,

 

Maar winst van vaste zang.

 

En geen lied is mijn hart zóó lief als 't lied van trouw verwachten

 

Van keer uit drift en drang.

 

 

 

Ik, die uw smader was, hoe werd ik hartverheugd een Dichter

 

Wiens lied uw daden meet,

 

Uw strijd looft en wiens zang begroete juichend eens den Stichter

 

Van 't nieuw Rijk na 't oud leed.

 

 

 

Vijf jaren brachten u ruim winst, mochten vijf verdre jaren

 

Het eind zien van uw Bond.

 

Daar ons Volk, eens verloren in werveling van gevaren

 

Zijn veilig Land hervond.

 

 

 

Gij streedt getrouw, mocht ge eens vreedzaam in eigen Stad en erven

 

Herdenken uwen strijd.

 

Als geen man, die graag keert, meer onder vreemden heeft te zwerven

 

Benard door nood en nijd.

 

 

 

En als gij keert, ik weet, dat gij den Dichter zult gedenken

 

Van menig strijdbaar lied.

 

O, Jeugd van mijn trotsch Volk, veracht tusschen uw feestgeschenken

 

Dit lied, mijn gave niet.

 

 

 

Jacob Israël de Haan.