De Gids. Jaargang 76

[p. 328]

Herfst.

O herfst, als al wat sterk is, maar moet sterven,
Als al wat grootsch is, maar moet ondergaan,
Heb ik u lief, uw brons, uw gouden verven,
Uw paarse misten, uw verdorde blaân.

Mij is 't geluk uw stilten te doorzwerven,
Uw stervende oogen zien mij troostend aan,
De Godheid doet o herfst u lachend derven:
In u voelt zich mijn hart het meest verstaan.

Ook achter mij ligt een verloren zomer:
Leven, geluk, dat bloeide en weer verging;
Reik mij nog eens den goud-en-blauwen romer:
Een nieuwe lente, dat ik éens nog zing
En niet zal sterven als een eenzaam droomer
En niet mij de onvervulde handen wring.

J. Ph. van Goethem.