De Gids. Jaargang 76

(1912)– [tijdschrift] Gids, De– rechtenstatus

Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd



[pagina 523]
Gedichten. Klacht van Oisin.Ga naar voetnoot1) Hoor! De wind roept mij en de wereld duistert, De bleeke schuimen roepen aan de kust, En om mijn voeten is de dood en fluistert Rits'lend het najaar de eeuw'ge waan van rust. Er is geen rust, er waait en waart een weemoed Altijd en overal - ik ben niets meer Dan een dor blad in scheem'ring, en in deemoed Neigt mijn bleek hoofd naar de aloude aarde neer. Maar o, die roep - ik moet uit in het duister, Ik kom, gij, die ik altijd heb bemind, En eens verloor en nooit meer vond - ik luister, Ik kom, een ding van schemering en wind.
[pagina 524]
Oud als de wereld, eeuwig als het rijzen En breken van de schuimen van haar zee, Mijn zang een ritseling in de oude wijzen Die duistrend waaien om haar neigend wee. Ik kom - allen die levend om mij waren Zijn heen - ik kom door de waaiende val Der blâren - in mijn ooge' en door mijn haren Waait weemoed van wat nimmer sterven zal. Ik wil weer in uw oude blijheid wonen O, Koningen, en dwalend komen staan, En zingen voor de steilten van uw tronen, En gaan de wegen die uw zwaarden gaan. En voor de hooge, zachte koninginnen Zingen de liefden die een zwerver vindt, In weemoed lachen, met een lach beminnen, En zwijgen bij het zingen van den wind. Als eens wil ik weer treden in uw zalen Koningen, krijg'ren, vrouwen - toen mijn woord Voor 't rossig haardvuur bracht de oude verhalen En geen van u de nachtstorm heeft gehoord.
[pagina 525]
Als eens wil ik weer spreken, en uw oogen Zullen weer wijd worden en staren gaan, En zien achter de vlammen de bewogen Ruischende wijdheden der oceaan. En gij zult hooren hoe het sneeuwen schuimen Door de kristallen tijden stijgt, opslaat, En weer uiteendreunt waar de stille, ruime Rust van vier bronzen voeten glinstrend staat. En glinsterend door de open tijden dragen Zij 't eiland van volkomen zaligheid, Het eiland waar door alle klare dagen Elk uur is een kristal van eeuwigheid. Daar leven zij die als de golven leven Der zeeën om hun lange stranden heen, Hun blijde liefde rijst en is verheven En vloeit in 't volle leven weer uiteen. 't Zilveren lachen van hun rein verblijden, Sprenkelt door 't hooge stralen van hun vreê, En de ongebroken helderheid der tijden Ruischt om hun leven in het lied der zee.
[pagina 526]
Daar leven zij die leven als de wolken Waarmee de wind droomend door 't voorjaar gaat, Ver zingt de zee rondom die blijde volken, Zij droomen 't leven en hun droom is daad. Hun leven zingt wanneer mijn weemoed luistert, Ergens achter de steilten van den wind, Van de aarde die rondom mijn zwerven duistert Blijft niets - en de eindlooze eenzaamheid begint - Begint als 't eigen spel van daad en droomen Uit mij verwaaid is in de duisternis, Als de eeuw'ge scheem'ring over mij gekomen En in de wijdheid van mijn oogen is. Dan weet ik - o, nu weet ik, dat gij allen Koningen, vrouwen, lang verdwenen zijt, Zingende varend over de kristallen Wateren, heen van de aarde en van den tijd. Varend het Westen in totdat uw zangen Tezamenruischten met de jubeling Van hen die gastvrij en vol blij verlangen Zingend uitzagen naar uw nadering.
[pagina 527]
En nu leeft gij bij hen die als de wolken Leven waarmee de wind door 't voorjaar zweeft, De golven zingen waar gij met die volken Het leven droomt en droomend daden leeft. Daar wordt uw liefde als heldre golf geheven Hoog uit de vrije volten van den tijd, En vloeit er weer in neer, en in uw leven Is elk uur een kristal van eeuwigheid. En ik naar wien gij vroeger hebt geluisterd Toen nog mijn droom uw daden laven kon Dwaal nog op de aarde die rondom mij duistert En eeuwig is de weemoed die ik won, En altijd zingt de wind weer de oude wijzen, En altijd lokt weer de oude waan mij mee Oud als de wereld, eeuwig als het rijzen En breken van de schuimen van haar zee.
[pagina 528]
Leven en lied. Leven! Bedolven Onder uw stroomen, Mijn waken, droomen, Hart en gelaat, Is aad'men bidden, En in het midden Van uwe golven Is zingen daad. Leven! Ik min u, En van verlangen Worden mijn zangen Meer dan ik ben - Want schoon zij groeien Uit mij, zij bloeien Door u en in u En gij in hen. Tijdlijk bewogen Mee met de zegen Van uw bewegen Dat eeuwig is - Tot zij weer zwijgen En zacht wegzijgen In uw betogen Geheimenis -
[pagina 529]
Maar als mijn minnen Zal zijn vergeten, - Als geen meer weten Zal wie ik was, Zal, wat mijn leven Bewoog, nog beven In ziel, in zinnen, In zon, in gras - Beven in bloemen, Op winden zweven, Deel van het weven Van uw geheim - Laat dan mijn dorsten Naar ruimer borsten Vlîen, en u roemen In grooter rijm. Uw dood is vinden Van nieuwe lijnen - Alle verdwijnen In donkren grond Is een zacht onder- Gaan in uw wonder - Een nieuw ontbinden, Een nieuwe bond.
[pagina 530]
Troosten. Zij die beminnen En eenzaam zijn, Die niets meer winnen Dan liefde's pijn, Ga waar zij neigen En neig uw eigen Hart bij hun zwijgen - Omdat zij minnen En eenzaam zijn. Gij, die zoo jong zijt En toch zóó zacht Dat weemoed deemoed Wordt als gij lacht, Gij kunt hen helpen En 't moede bloeden Van hun hart stelpen, Wijl gij zoo jong zijt En toch zoo zacht. Maar gij moet léven Ver van den dood Om soms te geven Troost aan hun nood - Kom zacht maar blijde Dan uit uw wijde Vreugd naar hun lijden - Want slechts het leven Vertroost den dood.
[pagina 531]
Het licht van de lente. O, de bloeiende macht Die begint! Zie, de dag die de nacht Overwint! Voel de mildheid die zweeft Om de droom die herleeft, En de zon die zich geeft Aan den wind. O, Liefde, o, gij bron Die ik noem Als ik zwijg in de zon, Gij, wier roem Ik bezing - o, ik ken Al uw streelingen, en Nu het meest, nu ik ben Als een bloem. O, de lust waar ik rust Op den grond, Waar de warmte mij kust En doorzont! En mijn oogen zijn dicht In mijn duizlend gezicht, O, de mond van het licht Op mijn mond,
[pagina 532]
En de vlam van haar hand, En 't gelek Van haar lokken dat brandt Om mijn nek! En mijn lust, o, mijn groot Vuur, dat waaiend en rood Uit haar sidd'rende schoot Ik verwek Als een leven dat blonk Uit een uur, Als een vuur uit de vonk Van een vuur, Als een golf uit de stroom, Die ik zwemmend betoom, Als een droom uit de droom Der natuur! A. Roland Holst.	voetnoot1) Oisin was de held en de dichter der Fianna, het krijgersvolk welks daden en avonturen de tweede heldencyclus van Ierland vormen. Hij overleefde den ondergang der zijnen in den slag van Gabhra meer dan twee eeuwen en dwaalde als een oud, gebroken man over de vlakten en heuvelen van Ierland in de dagen toen St. Patrick er het christendom predikte. Hij zwerft en herdenkt de langvervlogen tijden toen het leven met zijn strijdmakkers sterk was en vol, en het vreemde eiland dat op vier bronzen voeten ver in den westelijken oceaan is, en waar hij lang en gelukkig leefde en de liefde der Goden kende.

Vorige Volgende

Gedichten.

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs