De Gids. Jaargang 76

[p. 533]

Verzen.

Kind, gij kunt gelukkig zijn,
Morgen en àl verd're dagen....
Droom u eenen schoonen schijn
Zonder veel waarom te vragen:

Even ver en eeuwig vreemd
Als de sterren van u wijken,
Staan de bloemen van de beemd,
Die uw lage handen strijken.

Al wat om ons henen leeft,
Is een wonder, nooit te weten....
Wat de dag u heden geeft,
Moet gij morgen weer vergeten:

Maak uw dagelijksche taak
't Vluchtige⁀oogenblik te vieren;
Smuk het naar uw eêlsten smaak
Met uw rijkste, schoonste cieren.

Die zoo zeer te mijm'ren mint,
Bouw verhaaltjes rond de dingen,
Waar uw jeugd haar vreugde⁀aan vindt;
Doe de bange stilten zingen.

[p. 534]

 

Wen door zilv'ren morgendauw

 

Treden uw tevreden voeten,

 

Laat àl bloemen van den ouw

 

Neigend uwen lach begroeten.

 

 

 

Pluk de starren van den nacht

 

Met uw kleine, roze ving'ren;

 

Laat hun snoeren door de pracht

 

Van uw vlosse haren sling'ren.

 

 

 

Droom u heel in blijden schijn

 

Naar uw souverein behagen....

 

Kind, gij zult gelukkig zijn,

 

Morgen, en àl verd're dagen.

[p. 535]

II.
Blind de mensch....

 

Blind de mensch, wiens schaamlë oogen

 

Zien der dingen kleur en lijn,

 

Zonder ooit te schouwen mogen

 

Schoonheids heerlijker festijn.

 

 

 

Doof de mensch, die maar kan hooren

 

Harde dade⁀en woorden luid,

 

Onbewust der zilv'ren koren,

 

Die de stilte lacht en schreit.

 

 

 

Want het werkelijke leven

 

- 't Schoon bewegen van ons hart -

 

Zullen enkel kunnen geven

 

Inkeers koele vreugde⁀en smart.

 

 

 

Wand'lend aan den rand van 't wonder

 

Gaan wij dan ons held're pad:

 

Iets terzijde raden we⁀onder

 

Nieùwe zon een nieùwe stad.

[p. 536]

III.
De nacht is nader....

 

De nacht is nader dan de dag

 

Tot Gods omdroomde, lichte heerlijkheid -

 

Verloren glorie uit een verren tijd,

 

Toen ziel den Vader nader lag....

 

 

 

Al moog' de morgen zalig zijn

 

Van zilv'ren dauw en vogelengezing,

 

En zoet des middags loome mijmering,

 

En schoonst de gouden avondschijn,

 

 

 

Op ied're blijde bloem valt wreed

 

De schaûw van donk'ren, naderenden dood;

 

Geen lach heeft ooit tot wederlach genood,

 

Die niet verstierf ten eenzaam leed. -

 

 

 

Maar in ùw luisterrijke woon,

 

O nacht, vergaat àl smart en vreugdigheid

 

- Het blinde jagen van den fellen tijd -

 

Voor diepe rust om eind'loos schoon.

[p. 537]

 

En toch - de luchters, die uw wand

 

Verlichten met hun stralen flonkering;

 

De nev'len-ijle, verre schemering

 

Van uw opalen hemelband;

 

 

 

'Al schoonheid van uw starrig huis

 

Is Goddelijk zaad, gevange⁀in donk're voor:

 

Zoo bergt een bonte schelp voor 't luist'rend oor

 

Schuimender zeeën groot geruisch.

 

 

 

P. Otten.