De Gids. Jaargang 76

[p. 159]

Aan Oscar Wilde.

Reading: schrei niet, hier is het wreed gebouw
Waar een Dichter in den tredmolen liep,
Dorst leed, honger, op een plankenbed sliep
Teedre handen stuktrok aan 't geteerd touw.

In een tredmolen: loop, dat niet de grond
Uw voeten breekt, die onder uw voet wijkt;
Kramp vast uw handen, als uw kracht bezwijkt
Slaan wentlende treden uw voeten wond.

Honger en dorst, altijd de strenge cel
Enge beklemming om uw hijgen heen,
Muur noch deur wijkt voor uw gesmoord geween
En waanzin wenkt naar zijn glimlachend spel.

Wat is hier hemel? Achter 't matte raam
Een grauwe plek, eender of de zon straalt
In lente, in zomer, één of 't najaar vaalt.
Wat is hier dag? Verneedring zonder naam.

Wat is hier nacht? Schrijnende erinnering
Of droom, die nog wreeder 't verleden peilt.
Wat morgen? Tijd, dat gij de celvloer dweilt.
Wat avond? Angst voor nacht en schemering.

[p. 160]

 

Wie leed als Gij? Maar toch, door Londen dwalend

 

Avond van dien dag, Holborn, Oxfordstreet

 

Strand, Piccadilly, waar de weelde stralend

 

Van heel een wereld mijn hart duister liet,

 

 

 

Dacht ik: dees dag, die aan den matten morgen

 

Een moeden avond bindt, wat gaf hij meer

 

Dan nieuw verlangen en al nieuwe zorgen

 

Om rijker kans en winst uit elken keer?

 

 

 

En iedre nacht, die donker overbrugt

 

Huivrende diepte tusschen dag en dag

 

Wat liet hij, droom of waak, dat bij zijn vlucht

 

Niet ijdel blijkt, wreedpijnend winstbejag?

 

 

 

Dichter van Reading, die vorstlijk beschikte

 

Over schatten van weelde en winst, vóór 't lot

 

Uw wegen wendde waar geen mensch het wikte

 

Dat gij zoudt gaan, schamel, beschreid, bespot,

 

 

 

Ik heb u zóó beklaagd, maar was 't geen waan?

 

Is één stad rijker dan uw starre cel,

 

Mijn leven meer dan tredmolen, die fel

 

Raakslaat wanneer de voeten moeder gaan?

 

 

 

Mijn rondte begint voor de morgen schijnt,

 

Jacht naar weelde en winst drijft door uur en uur

 

En hart en voeten in rustlooze duur

 

Later dan 't licht boven Londen verdwijnt.

 

 

 

Is niet beter 't lot van wie in zijn cel

 

Al de ijdelheid zag van zijn bont bestaan

 

En heeft met machtge handen afgedaan

 

Wat kort bekoort en laat rustloos gekwel?

 

 

 

Jacob Israël de Haan.