De Gids. Jaargang 75

(1911)– [tijdschrift] Gids, De– rechtenstatus

Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd



[pagina 261]
Verzen I Liedje in den maneschijn Ziet gij wel hoe de maan, als zij wil, Schooner kan zijn dan de gouden zon?... Bloeit zij niet in het nachtlijk gazon Eindlooze wereld licht en stil?... Al de groote sterklokken saam Op haar stengels in 't hemelsche gras Sidderdeinen als ijl gewas Met den zilveren geur van haar aêm... Duizend lieflijke dingen der aard, Die 'k van de zon te weten dacht, Heeft in hun naakte teederste pracht Mij haar zuivere lamp g'openbaard... 't Simpele wonder waar ik op staar, 't Peilloos somberhel violet Waar uw ziel leeft in gebed - Weet ik van niemand anders dan haar...
[pagina 262]
Ziet gij wel hoe de maan, als zij wil, Schooner kan zijn dan de gouden zon?... Bloeit zij niet in het nachtlijk gazon Eindlooze wereld licht en stil?
[pagina 263]
II Geven en nemen Zoo komt er nooit een eind aan 't geven: Ik geef - maar wat ik geef, blijft mijn... De wondre dingen van dit leven Willen niet weggeschonken zijn. 'k Zocht u met schatten ongewogen, En ledig keerde ik van de reis. Ik look de blijdschap mijner oogen In schemer van berooid paleis... De schaamle sterfelijke bloemen Die ik u in den avond bracht, Met zooveel eeuwigs niet te noemen - 't Schoot vleuglen in den stillen nacht: Ik waak bij de eerste morgenstralen, Of gistren als een droom ontglee: Ik wandel door de lichte zalen: Elk ding is op zijn oude steê...
[pagina 264]
Geven is licht, maar o ontvangen - Daar is geen werk zoo zwaar als dit. En lange weeën van verlangen Bereiden 't vluchtigste bezit... Nu zult gij zelve moeten komen En winnen wat u lust van 't mijn: Het wil begeerd zijn en genomen, Het wil niet weggegeven zijn!
[pagina 265]
III Oogenblik Eén ding schonken mij Onvoorwaardelijk Uit hunnen overvloed De eeuwige goden: het Oogenblik. Telkens een andere, Altijd dezelfde toch: O mijn beminde, hoe Hebben mijn oogen u Liefgehad! Achter de glanzen der Zonnige hemelen, Onder de spiegels van Oogen en zeeën Zocht ik u. Ver in de waken der Eenzame nachten, Over de grenzen van Smarten en vreugden Vond ik u.
[pagina 266]
Weg uit de branden van Haat en van liefde, Weg uit de kolken van Dood en wanhoop Redde ik u... Nog naar uw willekeur Treedt gij in maneglans, Kleedt u in morgengloed, Weeft uit de sterren uw Wisselkleed -: Achter der dagen Luchtige lieflijkheid, Diep in der nachten Tastbare donkernis Weet ik u -: Schooner dan al uw Spieglende schijnen, Morgen- en avondgoud, Melkwegs tintelend Sluiergaas -: Schoon als wanneer gij - Waarom zoo zelden nog? - Neêr naar mijn aangezicht Neigt uw onzienelijk Aangezicht,
[pagina 267]
Dat mijner oogen Ademlooze afgrond Staart in den peilloozen Helderen nacht van uw Oogenlicht, Wijl onze zuivere Stralende naaktheid, Beurtlings verwonnen, Beurtlings verwinnaar, Worstelhijgt, Totdat geslaafd in uw Armen ik neêrzink, - Tot u mijn overmacht Wint in uw schoonheid, Oogenblik... Eén ding schonken mij Onvoorwaardelijk Uit hunnen overvloed De eeuwige goden: het Oogenblik.
[pagina 268]
IV Opdracht van den gedichtenbundel ‘Carmina’Ga naar voetnoot1) Komt in, komt in: dit is u aller uur, Het uur des harten dat in heimlijkheid Zoo vaak met sleutlen van herinnering Zijn schrijnen opende en niet moede werd Den schat te zien, dien 't niet besommen kan, Zijn gouden schuld waaraan gij 't nimmer maant... Anders verrast gij nu mijn eenzaamheid Met dit rijk feest dat liefde zich verbeeld, Maar niet verwacht had. Nimmer op dit uur Ontbrak éen van u allen in den geest -: Thans met den rijpen avondschemer wordt De droom tot vleesch en bloed en oogenlicht... Komt allen in: daar is voor allen plaats, Hier aan de vensteren, en rond de schouw.... Ik kan mij niet bezinnen op een nacht Dien 'k eenzaam inging. Steeds heeft éen van u Met mij de heilge schemering doorwaakt, Het zwijgend uur dat zonder blaam of prijs Met streng gesloten mond en oogen star Rekenschap vraagt van elken zonnedag - En liefde dekte 't dagelijksch tekort...
[pagina 269]
Elk vond zijn plaats in den gesloten kring?... Dit zijn uw broêrs en zusteren van wie Gij vaak de aanwezigheid gevoeld hebt als Van blinde sterren boven 't manelicht... Ik zelf voor wien uw liefde al leven is, Heb nooit gewaagd tot zulk een samenzijn U allen op te roepen uit uw wijken Van dood en leven... Gij verstaat mijn vrees Dat gij in iets elkaêr miskennen zoudt... Nu straalt uw zuivere eendrachts helle snoer Mijn kamer licht. En in uw midden voel Ik als een duistre vlam die wil vergaan In de omme spiegling veler klare vlammen... Toch, als gij kwaamt, zóo heb ik u verwacht; En ongeroepen komt gij als genood. Ziet op de taaflen voor u uitgeschikt Uw eigen oude goud - het schamel deel Dat zorg van vrome handen heeft gemunt Met tijdlijk wisselenden beeldenaar Van liefde onsterflijk. Neemt uw eigendom. Het is niet gangbaar op der wereld markt. Maar onder liefdes kindren geldt zijn waarde Die slechts door deelen meerdert. Neemt en deelt Alom waar nood is. Zoo neemt onze schat Door eindeloozen woeker eindloos toe, En troost en sterkt de schaamte die bedenkt Hoe nooit haar korte zwakke leven reikt Tot het verwerken van heur baar metaal, Den mateloozen rijkdom dien gij bracht. P.C. Boutens.	voetnoot1) ‘Carmina’ zal eerlang verschijnen bij de uitgevers P.N. van Kampen en Zoon te Amsterdam.

Vorige Volgende

Verzen

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs