De Gids. Jaargang 75

[p. 366]

Verzen.

Als eene maagd, die zich in liefde geeft
- Waar zijn uw volle roode lippen, kind? -
Als eene jonge, blijde maagd, zóo heeft
Het oop'ne land de morgenzon bemind.

Waar zijn uw volle, roode lippen, kind?
Uit verre linde veêlt een vogellied.
De zoele lentelucht is stil van wind;
De teng're berketwijgen roeren niet.

Uit verre linde veêlt een vogellied.
Hoe is het vreemd, dat ik nu weenen moet...
Tot aan het licht-omsluierde verschiet
Praalt alles blijde⁀in blanken zonnegloed.

Hoe is het vreemd, dat ik nu weenen moet.
Zal deze dag in treurenis vergaan?
Waar zijn uw oogen, waar uw borsten zoet?
Dra zal de zon weer in den avond staan...

Moet dèze dag in treurenis vergaan? -

[p. 367]

II.
Maannacht.

 

Na troeb'len dag, in feestgedruisch

 

En vooze vreugden doorgebracht,

 

Hervindt mijn ziel haar veilig thuis

 

In zuiv're stilt' van manenacht.

 

 

 

Dit is haar eigen, schoone hal,

 

Het hooge dak des hemels breidt

 

Boven mijn denke⁀en willen al,

 

Zijn stardoorweven lichttapijt.

 

 

 

Hier is het stil geluiden zoet:

 

Van watervogel, die ontwaakt

 

In 't rieten nest, en rits'len doet

 

De halmen, nu mijn stap genaakt;

 

 

 

Van schuwe⁀abeel, die immer roert

 

Zijn loof, zelfs waar de wind verging;

 

Van donk'ren vaart, die, vlak gevloerd,

 

Soms breekt in zilv'ren rimpeling.

 

 

 

Langsheen de helling van den dijk

 

Breidt pijpkruid overdadig uit

 

Zijn schemerige schermen, lijk

 

Een vlotte doome boven 't kruid.

 

 

 

En halverwege welig blad,

 

Dat groeit den breeden oever dicht,

 

Beurt rechte stengel broozen schat

 

Van irisbloemen manelicht.

[p. 368]

 

En in de zachtbeglansde wei

 

Staan lichter blomkens ongeteld

 

Te lachen naar dë overzij,

 

Naar 't eender, hémelsch bloemenveld.

 

 

 

Daar weent zijn gouden strophenleed

 

Der stilten gale door den nacht,

 

Die 't tjuiken nauw te dragen weet,

 

Toch âemloos 't weerbeginnen wacht.

 

 

 

Nabije morgen, straal nog niet

 

Deez' raggen, zilv'ren wereld stuk!

 

O breek den schoonen vrede niet

 

Van mijn beraden, broos geluk! -

 

 

 

P. Otten.