De Gids. Jaargang 75

[p. 406]

Maannacht.

Een lichten en een wuiven
ging door het wakend woud
in ruischend, schittrend stuiven
door het bebladerd hout;
de volle takken hingen
te zwieren en te zingen
in zilvren flikkeringen
op 't feest van wind en maan.

De wijde, heldre hemel
blonk rijk in elk verschiet,
waar 't fijnere gewemel
zijn glans een doortocht liet,
en luistervolle ronden
van gulden misten bonden
de stralen, die zij vonden
vervloeien door den boog.

En waar de maan in 't hooge
hing heerlijk aan de lucht,
veel groote wolken vlogen
hun snel-gejaagde vlucht;
maar als hun ijl gevaarte
vlood langs de ontzagbre klaarte,
versmolt zijn laatste zwaarte,
in 't machtig licht vergaan.

[p. 407]

 

De hooge wind liet rustig

 

den dichtomgroeiden gang,

 

maar schudde sterk en lustig

 

der kronen bladervang:

 

het was een deinend neigen,

 

een zinken en een stijgen,

 

een vleien en een dreigen

 

van allen onderéén.

 

 

 

Het licht viel neer in plassen

 

op den verschrokken grond,

 

of ging een boom verrassen

 

waar hij te droomen stond

 

en weefde door zijn loover

 

een stillen vonkentoover,

 

of speelsch vergleed weer, poover

 

hem latend als hij was.

 

 

 

Toen zagen wij de vlugge

 

nymfen uit oud verhaal

 

aanschimmen en terugge

 

duiken in looverzaal,

 

heur schijnig blanke leden

 

opeens hun lokking breeden,

 

dan in de heimlijkheden

 

verdwijnen weer als damp.

 

 

 

Wij voelden als die ouden,

 

die uit hun hoop en vrees

 

zoo in hun duister bouwden

 

het beeld dat ons verrees;

 

in wisselender schijnen

 

ontbloeien en verkwijnen

 

het stoeien en verdwijnen

 

zagen van god of geest.

 

 

 

Wij zijn, ach, zooveel wijzer,

 

weten van maan en wind;

 

ons hart is zooveel grijzer,

 

zoo heelemaal geen kind:

[p. 408]

 

de nymfen zijn gevloden

 

met woud- en watergoden,

 

geen schemering bergt boden

 

meer uit een andre weerld.

 

 

 

Maar 't oog, dat groot kan schouwen,

 

ziet strakker, sterker schoon

 

dan wat zich kindren bouwen:

 

op aarde een toover-woon.

 

Ons was dit woud niet ledig,

 

de wind, het maanlicht vredig

 

maakte' ons zoo zacht en zedig:

 

wij meenden te verstaan.

 

 

 

Wij voelden zonder windsel

 

van beeld en woord en waan

 

't mysterie als beginsel

 

van heel ons aardsch bestaan:

 

rondom en in ons zelven,

 

te dieper, naar wij delven

 

al dieper de gewelven

 

van onze wetensgang.

 

 

 

Mysterievol blijft bloeien

 

ons leven als voorheen:

 

't geweetne gaat vermoeien,

 

laat leeg ons en alleen,

 

maar in deez' weerld van wonder

 

gaat onze ziel niet onder,

 

zij ziet zich zelf er, zonder

 

te wèten wat zij ziet.

 

 

 

Een woud in licht aan 't wieglen

 

is vol van haar beweeg,

 

zij mag zich zelf er spieglen,

 

ook zij niet zwart en leeg

 

noch weemlend van phantomen,

 

maar als een woud van droomen,

 

doorbruist in helste stroomen

 

door storm en gloed van God.

 

 

 

Th. van Ameide.