De Gids. Jaargang 73

[p. 498]

Gedichten.

Als duistre tempels zijn uw donkre oogen,
Waarvoor der wimpren sluiers nederhangen;
Mijn ziel ligt aan de poorten neergebogen,
Van 't verre licht een glinstering te vangen.

En wonder, als ge 't floers hebt opgetogen,
En voller blikken vlammen mij omvangen;
Hoe dwaalt verlangen door de duister-bange
Verholen diepten van uw donkre oogen.

Wat angsten, die door 't kloppend harte slaan,
Bevend begeeren en geheime droomen
Ontwaken, waar uw blikken mij omstroomen;

Tot all' in één vergetelheid vergaan
En nederdaalt de huiver-zoete nacht,
Die aan den einder van uw oogen wacht.

[p. 499]

II.

 

Zal ik nog ooit mijn trotsche starheid breken,

 

Uit milde wond vergieten 't warme bloed?

 

En zal nog ooit de vast-gevrozen vloed

 

In zilvre beken van de bergen leken?

 

 

 

Zie, rustig schrijdt mijn onvermoeide voet

 

Op 't harde land, dat komt geen stroom verweeken;

 

Wijd straalt de hemel, waar geen wolkje doet

 

Met vluchtig dons de helderheid verbleeken.

 

 

 

En toch, ik weet, hoe alle dagen smachten

 

Naar 't uur, dat breekt hun glans in avonddauw,

 

 

 

Ik weet dat alle koele winters wachten

 

Der lente lach in 't zachte luchtenblauw,

 

 

 

En dat mijn hart eens uit zijn trotsch gebouw

 

Zal snikken aan uw voet zijn weeke klachten.

[p. 500]

III.

 

Uw schoone woning is bereid,

 

Treed binnen in uw heerlijkheid.

 

 

 

Mijn hart heeft lang om vreugd gesnikt,

 

Mijn dwalend oog heeft ver geblikt,

 

Mijn voet is menig pad gegaan,

 

Mijn oor heeft veler taal verstaan;

 

Doch wat ik zag en wat ik vond,

 

Geen bloem was zoeter dan uw mond,

 

En geen geluid heeft zoo bekoord

 

Als 't zachte fluistren van uw woord.

 

 

 

Uw schoone woning is gereed,

 

Treed binnen in uw glanzend kleed,

 

En laat uw lach mij zijn verschenen

 

Bij 't glinstren van mijn edelsteenen;

 

Mijn ziel is als het starre land,

 

Dat bergt een vuur van diamant,

 

Daal neder in de duistre schacht,

 

Daar delft ge haar juweelen pracht.

 

O neem mijn schatten, tooi er mede

 

Uw schuchtre maagdelijke leden,

 

Rood vlammen kaarsenlichten, waar

 

Mijn hand u leidt aan 't bruidsaltaar.

 

 

 

De schoonheid schijnt door nevlen heen,

 

Veel vreugden sterven in geween;

 

Doch éénmaal zal mijn droom-gedachte,

 

Mijn weemoed-zoet verlangen wachten

 

Den nacht, die alle leed doet zinken

 

In 't meer, waar sterren spieglend blinken.

H.W.J.M. Keuls.