De Gids. Jaargang 71

(1907)– [tijdschrift] Gids, De– rechtenstatus

Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd



[pagina 402]
Vergeten liedjes I Zingen Zingen, lief, is zich belijden In de naakte heimlijkheid Waar de goden zelf in schrijden Door de godenlooze tijden Enkel kenbaar den gewijden Als hun hand den zegen breidt, - Zingen, lief, is zich belijden In zoo naakte heimlijkheid! Zingen, lief, is zich versteken In een vindbaarheid zoo schoon, Dat naar echo-lichte woon Onder jeugd-en-liefdes teeken Blijde pelgrims nooit ontbreken Tot den tol van zingens loon, - Zingen, lief, is zich versteken In een vindbaarheid zoo schoon!
[pagina 403]
II Een luttel aarde, een luttel hemel Een luttel aarde, een luttel hemel Heeft ziel als haar bezit gewonnen, Een luttel aarde, een luttel hemel Tot eigen heerlijkheid gelouterd In uwer oogen spiegeling. Maar weinig zuivre gouden woorden Reeg ziel tot snoer en morgenbede, Maar weinig zuivre gouden woorden Klinkklare sterren neergevallen Uit den gelukverstilden nacht. Groot zijn der aarde groene landen, Eindloos der heemlen gouden velden, Niet om der aarde groene landen Niet om der heemlen gouden velden Verruilt zij haar gering bezit. Veel woorden dragen zaalge winden Van over open zonnepleinen, Niet om der englen klare wijsheid Niet om der wereld zegezangen Ruilt zij haar simpele gebed.
[pagina 404]
III Avondwandeling Wij hebben ons vandaag verlaat! Pas bij de laatste brug Waar 't voetpad tusschen 't gras vergaat, Daar keerden wij terug. Achter ons dekt de witte damp De schemerende landen. Zóo zijn wij thuis. Wij zien de lamp In loveren warande... Wat gingen wij vanavond ver, Het werd alleen tè laat: Nog verder dan de gouden ster Aan blauwe hemelstraat! Zoo saam doen twee een korte poos Over een wijd gebied!... Nog liggen wegen eindeloos Voor morgen in 't verschiet!... O konden we eens zoo samen staan Aan de allerlaatste brug, En saam en blij er over gaan - Wij kwamen nooit terug!
[pagina 405]
IV Kussen Roode lippen, blanke leden Wijken uit hun eng omhelzen Naar de koele heldre grenzen Waar zich oog en oog ontmoeten In der zielen kus. Als de diepe blauwe heemlen Duren over zee en landen, Duren over dood en leven, - Over liefdes dood en leven Duurt der zielen kus. Toch, ons zielen konden nimmer Tot elkaar in oogen reiken, Konden niet uw warme lippen Mijne warme lippen kussen, Hadden niet mijn roode lippen Uwen rooden mond gekust.
[pagina 406]
V Nacht-stilte Stil, wees stil: op zilvren voeten Schrijdt de stilte door den nacht, Stilte die der goden groeten Overbrengt naar lage wacht... Wat niet ziel tot ziel kon spreken Door der dagen ijl gegons, Spreekt uit overluchtsche streken, Klaar als ster in licht zou breken, Zonder smet van taal of teeken God in elk van ons.
[pagina 407]
VI Droom-huis Weet ook gij dat stille diepe huis? Achter breede blinde poort Kruisen eindelooze gangen en portalen Waar men tijdelooze tijden kan verdwalen Tusschen echo's die men klaar vermoedt en nimmer hoort. Weet ook gij dat stille diepe huis Door welks schaduwigen vreê Voet zoo licht en onvermoeibaar stijgt en daalt langs treê na treê? En zijn plotselinge helle kaamren op de maanbeglansde zee? In den koelen en verzielden toon Staan de dingen stil en schoon, Dingen zonder naam, maar zoo vertrouwd Dat wij geen behoefte voelen Hen met namen te bedoelen, En geen klokken tellen tijds verloren goud... U bedenken daar is u beminnen Zuiverder dan met de blijde zinnen, Op een dieper en ontroerder wijs Dan u nacht of dagen kunnen geven: - Weet ook gij dat schemerlicht paleis Tusschen dood en leven?
[pagina 408]
VII Bezit Wanneer zijt gij meest van mij? Als de gangen mijner ooren Uwer voeten zuivere echo hooren Naderen door stiltes diepe weî, Als uw stralend aanschijn daagt, Als door uwer oogen glans gevangen In ontroerings mist verlangen Als een zoete rook vervaagt, Totdat aarde en hemel wijken En der uren lichte vooglen strijken Zonder wiekslag ons voorbij? - Zijt gij dan het meest van mij? Wanneer zijt gij meest van mij? Als ik waak alleen bij nacht En ik neem der sterren pracht Neder uit haar glijdend tij Aan het hooge hemelruim, En der zeeën lichtend schuim, En de spiegling van de maan Op de rimplen waterbaan, En die alle samenbind Met den fluistergeurgen wind,
[pagina 409]
En u denk totdat uw beeld Vlekkeloos en onverheeld Met mij beidt en roerloos waakt En mijn uren eeuwig maakt, Tot de vochte donkerheden Langs de witte hemeltreden Als een dauwen wâ vergleden... En de nacht is al voorbij? - Zijt gij dan het meest van mij?
[pagina 410]
VIII Patet via De wind, de zon, de blauwe lucht Zijn immer, lief, aan onzen kant - Daar stuit en staat in steilen wand De stroom van 't wereldsche gerucht. Nog ligt door Schelfzee en Jordaan Het pad gebaand en droog, Nog kunnen Liefdes kindren gaan Waar Isrels leger toog.
[pagina 411]
IX Lach en tranen Lach en tranen worden zelden Aan de heemlen onzer oogen, Als naast zuivre glansdoorwelde Maan de ster vergeet te schijnen, Als aan blauw doorzonde bogen Gulden nevelen verdwijnen. Dieper lachen, zachter weenen Ruischen door den klaren nacht; Oogen op hun stille wacht, Al de heemlen om ons henen Luisteren verrukt naar éene: Hoe ziel weent en lacht.
[pagina 412]
X Herdenken Nimmer zal de ziel vergeten Schoone wereld waar zij leerde Wat gemis niet had geweten Dat zij de eeuwen lang begeerde: O te lachen, o te weenen, Zich in lach en tranen geven, Tot te lachen of te weenen Wordt der lichte ziel om 't even: O te weenen, o te lachen Tot de neevlen zijn doorschenen, En haar weenen wordt als lachen, En haar lachen is als weenen: Land van lachen en van schreien Tot de stille dood haar strekte, Waar haar smart en haar verblijen Al de zuivere echo's wekte, Nimmer zal de ziel vergeten Schoone wereld waar zij leerde Wat zij zelf niet had geweten Dat zij de eeuwen lang begeerde. P.C. Boutens.

Vorige Volgende

Vergeten liedjes

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs