De Gids. Jaargang 71

[p. 96]

Drie gedichten

Vlakke middagzee plooit even
Aan heur rand in vlotte reven

Van het doode tij:

Ruischingen als ademhalen,
Die in langre stilten dalen,

Murmelen voorbij.

Lichtdoorvloeide neevlen kleuren
Al de kimmen die zij beuren

Bij het hemelsche gezicht,

Dat de schepen die er gleeën
Langs de verre stille zeeën,

Zweven in 't verwolkte licht.

Over wazen wallen henen
Stort de zon in overlenen

Stroomen klaren gloed;

Van de stralen die zich wasschen
In de grondelooze plassen,

Stijgt een gouden vloed.

[p. 97]

 

Jonge ranke knapen waden

 

Door de spiegelende baden

 

Zingend hand in hand

 

Naar waar neevlen openschijnen

 

En de zuivre kusten lijnen

 

Van een zalig land.

[p. 98]

De echo

 

Hier waar 't veld van wuivend koren

 

Langs de spiegelende vlieten

 

Daalt en stijgt en zwenkt verloren

 

In de heuvlende verschieten,

 

 

 

Lokte uit loofgedekte wanden

 

Hooger stem in jonger tijden

 

Over avondstille landen

 

Antwoord dat ons hart verblijdde? -

 

 

 

Nu door stilte voller, dieper

 

Is uw avondlied verklonken...

 

Maar geen groet of welkom riep er

 

Uit de heimlijke spelonken:

 

 

 

Dat is doen aan goden eigen,

 

Die, aan tijd noch plaats gebonden,

 

Momplen groet naar-keur of zwijgen

 

Op hun wisselende ronden.

[p. 99]

 

Wil niet op uw schreden keeren,

 

Of verledens kimmen wenken:

 

Wil hun boodschap niet herleeren

 

Luider dan uit stil herdenken

 

 

 

Vóor zij straks op hoorbre voeten

 

En met nooit gehoorden zegen

 

Ons herkennen en begroeten

 

Om den bocht der nieuwe wegen.

[p. 100]

Veilig

 

Die enkel wonen veilig voor 't gebeuren

 

Van al getij,

 

Die, lief, voor nacht noch storm hun vensteren en deuren

 

Te sluiten hoeven zooals wij.

 

 

 

Ons die geen woningen op aarde grondden,

 

Ons werd dit huis

 

Hier waar der aarde stemmen, storm en stroomen monden

 

In 't groot en rustigend geruisch

 

 

 

Van deze oneindge zee wier melodieuze ontroering

 

Ons droomen wiegt,

 

Die met den morgen stem en woorden geeft aan ziels vervoering,

 

Het lied der vreugde die niet liegt.

 

 

 

Elk aardling die het open pad wil vinden

 

Naar deze borg,

 

Zal zijn gelijk aan een van ouds beminde

 

In onze liefde en zorg,

[p. 101]

 

Welkom ten samenzijn dat niet dan schoon kan wezen

 

Waar de onbegrensde tijd

 

Uitligt voor Liefde die voor god noch dood moet vreezen,

 

Eén wijde blijde mooglijkheid.

 

 

 

P.C. Boutens.