De Gids. Jaargang 70

[p. 127]

Fragment.

Aan....

Gij hebt nog nooit, mijn vriend, de Lente voelen komen
zooals een bloem in 't duisterst van heur winterdroomen
een bevend licht ziet breken door de teeromvlochten gangen
van hare blaadjes, waar een wolk van zoete zangen
aarzlend doorheen zweeft en het purpren hart doet zwellen
van iets, dat nog geen vreugde heet, - en gouden schellen
gaan zachtkens luiden, over een windharp teeder glijen
onzichtbre vingren, - zilvren tonen biddend vleien
en smeekend ruischen om de witte kelkgewaden,
die openvallen van de zongekuste bladen -
en diep-verwonderd ontplooit zij 't lieve bloemengezicht
en bloost, als zij in deez' verrijzenis van licht
zich meegaan voelt en wieglen in een wolk van weelden.

Ge hebt niet geluisterd, hoe de muzikanten veêlden
en veêlden gansch den langen dag, tot alle snaren
des avonds door het wilde spel gesprongen waren.
Toen werd het stil - nog klonk als orgeltonen zacht
een laatste echo door de koepel van den nacht.
Dàn, als de maan de tengre leden van heur gloed
- te maagdlijk voor het zonlicht - uit den duistren stoet
der wolken uithief, gloeide een ander maanlicht uit,
de nachtegalenslag, het maanlicht van 't geluid.

[p. 128]

 

Een teedre, langgetrokken kreet, die als doorvlijmt

 

in bitter leed, dan wegglijdt en bezwijmt

 

achter wolken van stilt', waardoor zij aarzlend leekt

 

en tot een parelenden stroom van paarlmoerglanzen breekt,

 

- een inn'ge klacht van zoete min en zoeter smart

 

doorvliet de nachtvalleien - dan breekt het vogelhart,

 

dán ruischen voor het laatst de jubelende zangen

 

door 's werelds sferen, waar de lichte sterren hangen

 

als tranen. En door het wieglend berkenloover schreit

 

een koelte 't hooge lied van liefdesheerlijkheid.

 

 

 

De dartele avondwind ontbladert de bloemenkransen,

 

in 't avondzonnelicht de kersebloesems dansen

 

en dwarrelen dansend door mijn open raam naar binnen.

 

De avondschemering omnevelt mijne zinnen

 

als oude wijn - en honderden gedachten wuiven

 

met blanke wieken als een vlucht beangste duiven,

 

die, uit haar zielerust ontsteld, verwilderd klagen

 

om de oude til en naar bescherming vragen.

 

Zijt stil en vredig, liefelijk gevedert

 

van mijne droomen, en mij liefelijker, sedert

 

het werkelijk leven aan mijn droomen ballast hing!

 

lk heb u lief als een oude herinnering

 

van wat te heilig was, om weer te mogen komen -

 

lief als het hemelsch glanzen op het oude, vrome

 

gelaat van eene doode - ik heb u lief als 't lichtend

 

verbloeien aan de kim van teedre wolkgezichten,

 

als het uitbloesemen van stralende sterreschijn,

 

als alles, wat te schoon is, om werkelijk te zijn.

 

 

 

'k Aanbid de Schoonheid als een lieflijke vorstin,

 

die niet voor hare hovelingen en den min

 

van haar gemaal vorstin en onbereikbaar is,

 

maar om mijne onderdanigheid en diepe droefenis

 

door mijnen lagen staat, mijn leven soms doorlicht

 

in hooge, blanke gratie, - een wonderbaar gezicht

 

van sneeuw-en-goud in der kleuren geweld -,

 

de werklijkheid verbreekt, mijn starheid nedervelt.

[p. 129]

 

Want schoonheid is waarachtiger dan werklijkheid,

 

wier sluiers zijn als áárzelingen uitgespreid

 

over het twijfellooze. En 't werklijke omlijnt

 

of duidt de schoonheid nergens, maar zij zelf verschijnt

 

onmiskenbaar, en licht de morgenneevlen open, -

 

een lichtgolf der genade, door geen angstig hopen

 

of nauwgetogen deugd vermurwbaar, maar uit majesteit

 

van eigen wezen, tijdsgeboorte der oneindigheid.

L.H. Grondijs.