De Gids. Jaargang 70

[p. 118]

Inwijding der lente.

Ik klopte aan mijns liefs poorte:
‘de stoet, die wil wel gaan,
mijn lief, en staat te beîden -
de regens zijn vergaan,
de nacht verlaat de weiden.

De winternacht is heengegaan, -
zie hoe de zware luchten
ter kim zijn neergelegen,
de neev'len ijlings vluchten,
't gaat dagen allerwegen.

De dennebosschen vlamden wel
als fakkels aan de kimmen
in dezen langen winternacht,
nu gaan zij haast verglimmen,
hun werk is haast volbracht.

De blinkende drupkens dauw,
die zullen aan de zoomen
der wegen lichten zoo fijn -
de knoppen aan de boomen,
die zullen de kaarsen zijn.

De stoet, die mocht wel willen gaan:
de priesters zijn de lerken,
die preev'len de getijden,
de edelvrouwen de berken,
zij zullen u trouw geleiden,

[p. 119]

 

de beuken uw slanke ridders zijn,

 

die zullen in choren gaan

 

pieuselijk bovenmate,

 

met blinkende kleeden aan -

 

ze zwaaien de wierookvaten,

 

 

 

de merel en de nachtegaal,

 

zij willen zoetelijk spelen

 

met tuba en met fluit

 

alle mijns liefs bevelen

 

over deez' landen ziet.

 

 

 

De winternacht is heengegaan,

 

mijn Lief en Koninginne

 

heeft toen vol majesteit

 

de Lente en de Minne

 

- hosianna! - ingewijd.

L.H. Grondijs.