De Gids. Jaargang 69

[p. 507]

Van eene avondwandeling.

Het stadje ïn den manenacht
ligt vroom-gerust, en 't maanlicht lacht
als glans van 't goed gelaat van God....
Stil ziet Hij 't kleine-menschenlot,
en ademt in den zachten wind....
Zooals een moeder over 't kind
dat slaapt, heur zacht gezichtje buigt,
- het kindje ligt zoo stil, en zuigt
de ävondlucht zoo rustig in -
zóo buigt God over 't groot gezin
der goede menschen, die hun kluis
hier bouwde' in schauw van 't bedehuis....
Vol ouderdom ligt dat, en wacht,
als élken stillen manenacht.
De kleine menschen richtten 't hoog
vol eerbied op voor Godes oog,
vol vroomheid, die hun hart uitzwelde,
en God deez' schoone woning stelde;
nietig voor Hém, zoo ze daar leit,
Hém, de eeuwige Oneindigheid,

[p. 508]

 

maar nu Zijn glimlach dalend gaat

 

naar de Aarde-ïn-het-nachtgewaad,

 

verteedert Zijn gelaat nog meer,

 

nu 't eerst op 't kerkje rust.... en weer

 

hangt Hij de lucht van zegen vol,

 

- broos uchtendlicht -

 

dan heen gaat Hij;

 

en in Zijn licht ontwaken wij.

 

 

 

Jan Walch.