De Gids. Jaargang 68

[p. 511]

Een Phaëton-droom.

Lied.

magna petis Phaëton, et quae nec viribus istis munera conveniant nec tam puerilibus annis.
(Ovid. Met. II.)

Ik had een droom van zonnepracht
van grootheid koninklijk en macht
hoog-eenzaam boven allen...
Laat voor mij, vader, aan uw hand
den toom van 's werelds harte-brand
één lente-dag ontvallen!

Is 't niet een goden-zoon die 't vraagt?
Den wagen die àl 't leven draagt
wil ik één dag besturen,
dat dooven moet in 't heerlijk licht
van hemelbrand door mij gesticht
de Nacht haar zachter vuren;

dat Eoos blozende op mijn woord
de grendels licht' van de elpen poort
in wereld's voor-portale,
- de ros-gelokte, roze-hand
die draagt om blanken hals een band
van goud en purpren kralen.

[p. 512]

 

In roode floersen staat verzacht

 

het Licht dat naar zijn opvaart wacht,

 

dat het mijn oog niet blinde;

 

bij 't stijgen uit den Ooster-hal

 

Eoos 't langzaam onthuiven zal,

 

zijn sluiering afwinden.

 

 

 

Dan laat ik langs gebogen baan

 

het glanzig Vierspan fierlijk gaan;

 

den wagen doe ik wenden,

 

en tref met fellen schitter-schicht

 

de wolk die in de diepte ligt

 

en open haar de lende.

 

 

 

Van schemer-aarde blank-bedauwd,

 

bedropen van het eerste goud

 

en groen in koelen morgen,

 

lachen mij duizend oogen toe,

 

wijl ik verlicht en opendoe

 

wat diepst is en verborgen.

 

 

 

Al wat daar ademt, bloeit en tiert,

 

op voeten gaat of zweeft en zwiert

 

met veeren en met vinnen,

 

wat leeft en licht's bekoring kent

 

zal wezen naar mij toegewend

 

met open ziel en zinnen.

 

 

 

Heeft er de jonge Lente ontwaakt

 

de nevelwaduw losgemaakt

 

haar blankheid zacht ontwonden,

 

dan zal 't gespan een wijle staan,

 

de zoete Lente lacht mij aan,

 

ik kus haar hoofd, het blonde.

 

 

 

De Liefde zingt in haar geluid,...

 

zuiverst begeeren zal vooruit

 

me eenzamer lust in-drijven; -

 

heur tranen paarlen op mijn voet,

 

zij klaagt waarom ik stijgen moet,

 

dat ik mocht bij haar blijven...

[p. 513]

 

Maar heeft mijn stille moed vermocht

 

de middagtoppen van den tocht

 

het Zenith te beklimmen,

 

dan zal ik, vader, U gelijk

 

de schoonheid zien van eindloos rijk

 

dat perken kent nog kimmen.

 

 

 

Daar moet in schaduwloozen schijn

 

mijn wezen wichtloos zwevend zijn

 

op diepte niet te gronden;

 

daar is een stilte wonderbaar

 

schooner dan koorzang wonderklaar.

 

van vrome kinder-monden.

 

 

 

Daar zal het gouden Aangezicht

 

naar alle zijden zijn gericht

 

door-schouwend alle sferen, -

 

des Levens reinste Roze staat

 

in klare rust en evenmaat

 

en kent geen nieuw begeeren...

 

 

 

Maar 't Vierspan zal te tramplen staan

 

en van de gouden hoeven slaan

 

een hellen vonken-regen;

 

het haakt naar de bevrediging

 

van 't steigren op den steilen kring

 

der lang-betreden wegen;

 

 

 

zij zoeken Hoogte niet en Staat

 

de wilde renners onverzaad

 

van driften en van luste,

 

zij voeren ongeduldig 't Licht

 

uit zijn verheven evenwicht

 

en onbewogen ruste.

 

 

 

Zij dalen - en der Lente mond

 

die heeft gezwegen wijl ik stond

 

te ver van haar bekoring,

 

gaat als een kelk van wijn-koraal

 

te bloeien in licht's avond-praal

 

en drinkt die zachter gloring.

[p. 514]

 

Een spiegling droomt op haar gelaat

 

van Leven's vlekkeloozen staat

 

dien ik niet mocht bewaren;

 

mijn licht-begeerig oog is 't goed

 

weer-glans te vinden van dien gloed,

 

in haar mild oog te staren.

 

 

 

Zij heeft mijn nedervaart gewacht,

 

verlangende mij toegedacht

 

haar dauw-gekoelde lippen, -

 

dan zal ze in groen bed slapen gaan

 

daar worden om haar hoofd gedaan

 

nacht's blanke nevelslippen.

 

 

 

Mij wacht op wester-vloed een boot;

 

de golven, die mijn neerkomst roodt,

 

ruischen aan alle zijden...

 

de gouden plecht gaat als een ster

 

eenzaam in wijden nacht, - 'k moet ver

 

door droomloos donker glijden;

 

 

 

de slaap zal om mijn lippen zijn

 

tot nieuwe ochtends wonder-schijn

 

ligt op mijn stille leden...

 

Zóo, vader, in een droom van licht,

 

mijn koningsdroom, heb ik gericht

 

tot u mijn trotsche bede,

 

 

 

en liet voor mij uw sterke hand

 

den toom van 's Levens harte-brand

 

zich éénen dag ontvallen, -

 

'k wist mij van goddelijk geslacht

 

in reinster liefde lust en macht

 

eenzaam, hoog boven allen.

W.F. Gouwe.