De Gids. Jaargang 68

[p. 467]

Liederen.

O volle hyacinth,
mijn witte klokke-toren,
die borrelt welig uit
het peppel-plein te voren,
dat uwen voet omsluit!

Mijn blanke hyacinth,
uw geurig bel-gebengel,
nedergedwarreld over
teer-groenen zwaren stengel,
lijkt sneeuw in bloemen-toover!

De Februari-zon
staat door de kanten rame' er
als licht-kant neer op bint
en wand, en guldt de kamer...
warm dwelmt mijn hyacinth...

[p. 468]

 

De vroege lente-zon

 

zoekt zoelst het vroegst gebloei!

 

mijn hyacinth staat als

 

verheerlijkt in 't gegloei

 

van 't licht, zoo blank en malsch!

 

 

 

Is er wel schooner dan

 

deez' lichtste kamer-plek

 

blanke licht-hart, waaruit

 

de geur wit walmt en wek'

 

mijn vroegst lente-geluid!

 

 

 

Is er wel schooner dan

 

deez' bloem, dit geur-altaar?

 

O! lente is 't! 'k hoor al buiten,

 

wijl in deez' weelde ik staar,

 

een vrool'ke lijster fluiten!

[p. 469]

II.
Over mijn droomend hoofd...

 

En als roze-bladen,

 

die los-vallen in vroeg-tij

 

als 't koel is en zij

 

neer-dobb'ren... geen bláden,

 

 

 

schubjes dauw'ge zij,

 

in wind-dwaling geduwd

 

tot los-dwarr'len op luwt'

 

en vochtig gevlij:

 

 

 

voel ik over mijn wangen

 

en geloken oogen

 

luchtig gevlogen

 

en blijven hangen:

 

 

 

plekjes koelte

 

en vochte zachtheid...

 

O! en ik wacht... Vlijt

 

je adem-zoelte

 

 

 

nu licht om mijn hoofd,

 

dat 't lijkt een dauwig-frisch

 

in uchtend-lichternis

 

zonne-luw ooft...?

[p. 470]

III.
Hoe schoon is elke dag!

 

Als buiten rein en stil

 

de sneeuwdag is, zoo wil

 

ik niets dan fijn verturen

 

uren aan zuivre uren...

 

blank is het licht

 

koel om mij dicht...

 

 

 

Als geel de vensters staan

 

lijk muren, die men aan-

 

niet door-ziet van de mist,

 

't haard-vuur glimpen verkwist

 

rood op 't metaal

 

aan meubels vaal:

 

 

 

dan is de duist're dag

 

nog stiller en ik mag

 

in 't oude licht verpeizen

 

de donk're en góuden reize,

 

in stillen gloor

 

het leven door...

 

 

 

En régent het, en stilt

 

die wilde vloed zoo mild

 

het wild gemoed! dan... ach!

 

hoe schoon is elke dag,

 

die mij gegeven

 

is te leven...

[p. 471]

IV.
Najaar is versteven....

 

Najaar is versteven

 

met zijn vloeibaar goud

 

in den witten winter

 

stil en staal-blauw-koud.

 

 

 

Niets is er verbleven

 

van dat líchte weenen,

 

dan het broos gesinter

 

van de zón-beschenen

 

sneeuw... en blank is 't leven,

 

want het leed is henen...

Carel Scharten.