De Gids. Jaargang 67

[p. 550]

Verzen.

Voor mijn man.

Door 't bosch draagt droef-gebogen schare
Van nevel-feeën doode Vrouwe
Gehuld in violette rouwe....
Heur bloem-omwoelde, blonde haren

Die ritsel-sleepen in de stilte
Als dof gesponnen zon-goud hangen.
Hoog boven zingen boomen bange
Dood-zangen in de vochte kilte.

De Wind vlokt gele vlinder-bladen
Zacht-vingrig af, en bloemen-strooit ze;
Gaart waze gazen saam, en plooit ze
De stammen om tot treur-gewaden,

En zoent de mooie, doode Zomer
Op ooge⁀en haar, op lippe⁀en handen....
Weent dan weer weg langs vlakke landen:
Een eenzaam-droeve schoonheid-droomer.

[p. 551]

II.
Weerzien.

 

Ik zie u weer, mijn hei, mijn donkre, stille,

 

Dood-droeve makker: de eenigst' die ik minde,

 

Toen arm en eenzaam als een bedel-blinde

 

Ik ging door 't leven: 't van mijn kindsheid kille.

 

 

 

Ik zie u weer mijn hei: wat sterke vrinden

 

Zijn wij geweest, toen 't wijde smarte-trillen

 

Dier bruine zeeë paarde zich aan 't rillen

 

Van dit arm hart, dat nergens heul wist vinden.

 

 

 

Als toen hoor 'k noordwind in uw pijnen gillen,

 

Hun oude kruinen kermen als ontzinden;

 

Als toen krijt er een uil zijn schriklijk-schrille

 

Dood-profetie.... Maar, eenzaamheid, 'k bevinde

 

Mij ver van u, nu liefde's zoete wille

 

Van eeuwge vreugde wist mijn ziel te omwinden.

[p. 552]

III.
Herinnering.

 

O, lief, berg aan uw borst mijn bleeke wang

 

En span uw armen veilig om mij heen:

 

Hoort ge zóó in mijn ziel dat zacht geween

 

Om dingen die daar stierven al zoo lang?

 

 

 

Hoort ge zóó zuchten om een leed-verleên

 

Mijn smarte-spoken?.... Lief, ik ben zoo bang

 

Nu daar blijft schreien, trots mijn vreugd-verlang'

 

Die wreede erinring altijd door me heen...

 

 

 

Ze maakt zoo moe: die doode, doode pijn,

 

Die àl maar klaagt hierbinnen, nacht en dag;

 

Die niet wil zwijgen voor uw liefsten lach,

 

Die niet wil wijken voor uw bij-me-zijn....

 

O, rèd me lief, en dood dat spook-van-leed:

 

Ik kàn niet leven, als ik niet vergeet!

[p. 553]

IV.
Storm op de heide.

 

De hei leit te huilen:

 

Ruig opengeborsten

 

Aan kieren en kuilen

 

En schrompige korsten;

 

 

 

Met plotsige schokken

 

Uit gaten en naden;

 

Met bonkige nokken

 

Uit narvige paden.

 

 

 

En boven, de wolken,

 

Die drommen en draven,

 

Als donkere volken

 

Geklonkene slaven;

 

 

 

Wijl Wind, in zijn woede,

 

Bij 't ijzeren drijven,

 

Blind geeselt ten bloede

 

Hun trotsige lijven.

[p. 554]

V.
Kraaien.

 

Heisa! de kraaien in de winter-takken!

 

Nog trillert echo van hun schrille snaters:

 

Wat zitten ze daar stil, die donkre saters,

 

Die sombre spotters in hun zwarte pakken.

 

 

 

Zie, hoe bedaard die straks nog schelle praters

 

Lijk kleine klompjes tegen 't luchtgrijs plakken.

 

Heisa! daar gaan ze weer: de twijgen krakken!

 

De dag barst open van hun rauwe schaters!

 

 

 

Een donder-wolk van vlugge vogel-vlokken

 

Die kraaiend zeilen door de dompe luchten:

 

Eén lijn uit, of ze elkaar met grappen lokken,

 

Eén lijn uit, of ze speelsch elkaar ontvluchten,

 

Tot, plots, ze zitten, en de boomen zuchten

 

En schudden klagend hun bemoste knokken.

 

 

 

Marie Marx Koning.