De Gids. Jaargang 67

[p. 158]

Verzen.

De mist is, is.... ik voel hem
rauw in mijn longen neer-nijpen,
met versmorend grijs grijpen
mijn oog-lichting - ik voel klem

om mij, in mij, de mist neemt mij,
ik ben gevangen, ik ken hem niet,
ik voel hem niet met mijn handen, ziet
zij zwaaien zoover ik wil òm mij!

God! niet te hèbben wat mij houdt gevangen,
dat kàn ik niet - Geef mij, o
oog-gloeiingen, die de mijne zoo, zoo
branden, dat ik blind word! prangen

mij kussen, kussen, dat ik stik! Ik wil alleen
dat lijf, één oogenblik, dat met mijn handen
mijn kramp-vaste handen ik kan ombanden
en persen 't op mijn borst, van mij alleen.

1901.

[p. 159]

II.
De verhelderende pijn.

 

Er schommelt een bonk van lood, omvacht,

 

door de beenen wanden

 

van mijn hollen schedel; wen stil, dan wacht

 

die, maar buigend, bukkend, dan rolt die zacht

 

bonzende aan de randen...

 

 

 

Mijn weten wordt als een schemer-zee

 

waarop dobbert donker

 

een logger, maar hoog erboven zwenkt mee,

 

- een licht in top, met 't dompend wee,

 

hel denk-geflonker.

[p. 160]

III.
De muitende aarde.

 

Een gele walm welt door de grijze holte

 

der miststraat -

 

Huis-blokken bonken hun brokken gestolte

 

lava op in die machtelooze volte

 

der bleeke hemelen, - een oude twist gaat

 

 

 

scheuren de aarde en de hemelen!

 

stom-geslagen

 

staat dit stil-helsche oogenblik te wemelen,

 

te zwijmelen, de doffe, gele, gele hemelen

 

kunnen niet smelten, kunnen niet doorvlagen

 

 

 

met kokend, wit, fel-vloeibaar licht de torenende

 

bouwselen-klomp!

 

en gebogen loopen menschen verloren en de

 

misten doorboren klagend verre horenende

 

misthoren-stooten uit dreunende aard-romp.

Parijs, November 1902.

Carel Scharten.