De Gids. Jaargang 66

[p. 553]

* * *

Aan mijn vrouw.

Uit parken, waar de duist're linden geurden
zwoel over ongeziene wand'laars, en
op de open plek vreemd-duid'lijk stond en kleurde
stil-geel in 't late licht 't oud slot, - zoo ben

ik met mijn Lief droomende uitgetreden
in ruime avond-hal, scheem'rig en lucht....
en droomende gingen wij over breede
terrassen tot den rand.... Er voer een zucht

van wind om ons, koel aan de oogen,
en zacht ons helder zien koesterend streek
de verre bergen over, die op-togen
vàn diep-beneden tot waar vaag weg week

in roze lucht het blauwig heuvel-land -
Wij, 't samen koesterend, streelen elkaar,
want onze blikken, wijl dë eene hand
de andere teeder drukt, eenen zich dáár...

[p. 554]

 

De avond is zoo stil... Weg liggen laag de

 

landen in duister-groen, 't riviertje gaat er

 

vlak-wit doorheen, en in schemer vervaagde

 

boomen staan neer in 't hemel-lichte water.

 

 

 

Tot waar wij rusten aan een balustrade

 

waait vaag muziek op uit een lichten tuin

 

diep onder ons, - hel-groen zijn alle bladen,

 

ruischloos, der wit-doorgloeide boome-kruin.

 

 

 

Zacht'lijk ontploffen lichte harp-klank-bloemen

 

in 't sidd'rend zilver van viool-gesuizel...

 

maar een violoncel uit somber zoemen

 

vlaagt klagend op, en in lichteren duizel

 

 

 

verzwijm'len de violen rillende....

 

totdat één, stijgend fijn, teederlijk uit

 

tintelt, als 't sterrig licht, op heuv'len trillende

 

ver in wiss'lend verglinsteren.... een fluit

 

 

 

tjuikt als een zoete vogelstem te zamen

 

met de viool, ze zinge' in elkaar henen

 

en ganschelijk weg! - o Lief! ik voel je âmen

 

zoel aan mijn wang... o, dit, 't opperst vereenen,

[p. 555]

 

dit saam vervloeien in deez' heerlijk huwende

 

geluiden, die verluide' in de' avond.... Luister!

 

harp-klanken plonzen in de lucht, de luwende

 

nacht-lucht te baden, weg te drijve' in 't duister....

 

 

 

Wonder, dat ons verdrinkt in zaligheid!

 

Wij liggen gansch verzonke' in de eindelooze

 

stroomen van klank, eeuwig in-een-gevlijd,

 

waar stil onz' lijven staan als dood-gevrozen.

Saint-Germain-en-Laye, Juli, 1902.

Carel Scharten.