De Gids. Jaargang 66

[p. 513]

Sonnetten.

Ik ben Slaaps slaaf: hij is mijn eenig heer.
Want al mijn werken in 't schel daglicht is
Om dat éen gaaf goudstuk vermoeienis,
Dat, als ik nederzit aan avondveer,

Ver over effen schemering bezweer'
Zijn riemloossnelle boot die lijngewis
Mij door veel vreemder droomen wildernis
Stuur' tot uw levend-dood ver-na verkeer.

Ik bied hem willig oogen beî te binden

Met blinddoek van verinnigend gezicht,

En tracht niet buiten hem den weg te vinden

Naar d'engen spiegel die de ziel weêrlicht

Zoo diep dat gij uit dagegraf en wade
Eén droomuur dwaallicht langs zijn schemerpaden.

[p. 514]

II.

 

Die nooit dan in den droom elkaêr ontmoetten,

 

Weten geen wisseling van nacht en dag:

 

Zij treden immer met dauwkoele voeten

 

Tot de prieelen van hun eersten lach.

 

 

 

Doch gij, verdwaald nu in die stille stoeten,

 

Van allen de eenige die met mij zag

 

De dagen die den wereldnacht verzoeten,

 

Hoe viert gij over hen uw licht gezag!...

 

 

 

En ik die mij hierheen te redden dacht,

 

Dag-arm, maar koning van mijn droomennacht

 

Onder mijn bleek-tevredenen en vromen...

 

 

 

Wat hebt gij smeulend tot mijn koele rijk gebracht

 

Uw gouden zonneschaduws doove pracht:

 

‘Eén dag geluk is meer dan duizend droomen’?

[p. 515]

III.

 

Geen zal u weten als ik heb geweten,

 

Geen minnen u als ik heb liefgehad;

 

Want in u heb ik meer dan u bezeten,

 

Onmeetlijk blijft na zwaarst verlies mijn schat.

 

 

 

Als die op aard der aarde spijzen eten

 

Als teerkost op hun reis naar beter stad,

 

Zoo heb ik u gedronken en gegeten

 

Tot wondre sterking op mijn verder pad.

 

 

 

En uit goed goud werken mijn trouwe handen

 

In reiner vreugde dan haar nog doortrilde

 

Schepter en kroon en blinkend statiekleed,

 

 

 

Dat als uw vluchtige voeten ooit wilden

 

Keeren, mijn Koning, naar hun eigen landen,

 

Alles ter hooge kroning zij gereed.

[p. 516]

IV.

 

Uit wilde onrust van al te geven slaven

 

Stilt liefde in effen trouw-teêr-diep ontvangen,

 

Eén blinkend openstaan voor kleinste gaven:

 

Helhongerige spiegel van verlangen.

 

 

 

Windstille en ankerveilige open haven

 

Die houdt in harer hell'ngen groene spangen

 

Waar boom en bron al leven lokt te laven,

 

In weêr en wind haar stil stuk zee gevangen.

 

 

 

Witte zeilgroote schepen gaan en komen

 

Spieglen hun roereloosheid dag aan dag,

 

 

 

Het scheepsvolk luiert in de schaûw der boomen, -

 

Anderen tongval door steeds eigen lach, -

 

 

 

Zaamlen bij 't afscheidsteeken van hun vlag

 

Vruchten en bloemen voor toekomstge droomen.

[p. 517]

Manibus Gideon Jacobus Scheepers
† 18 Jan. 1902.

 

Vloek dien die dorsten met veil huurlingslood

 

Schenden Uw borsts geheimnis, blank sterk-broos

 

Heilge van leven; die in lauwe hoos

 

Spilden den godgegisten wijn uit rood-

 

Tintelende urn, Uw hart, dat steeds zich bood

 

Open in open strijd, bloedene roos, -

 

Gij donkre Lacher dien de jonkheid koos

 

Tot blij voorrijder naar den schoonen dood!...

 

 

 

Stil, - 'k weet: Uw moorders hebben U benijd

 

De schaamte van Uw opperste eenzaamheid,

 

Verheerlijkt plots als zon aan avondkim

 

Toen opgezaêld en rijreê om Uw schim

 

De eerwacht van stille bleeke jongren sloot

 

Ter blijde inkomst in glorierijken dood.

 

 

 

P.C. Boutens.