De Gids. Jaargang 65

[p. 543]

Herfst.

Op bleekbezonde voeten loopt

Door oogstgeleêgde zomerlanden

Vreemdblonde Herfst, en plukt en sloopt

Met voorkeur van zorgteêre handen

De bloemen welk, de blâren geel en rood

Tot wij van dagelijkschen dood.

Nog klaart de morgenheemlen blauw

De matte glimlach uit haar oogen,

Maar korter zon kan nooit den dauw

Van 't lange nacht-weenwaken drogen,

Dat immer keert in donker duren

Met breeder kring van lichtverlaten uren...

O niet voor mij de hartstochtlauwe dag:

Fletsblonde golving van haar regenzware wrongen! -

Mijn was mijn Zomers goudgebronsde lach,

Met jonge Lente heb ik 't hooge lied gezongen...

Te lang al op dor praalbed ligt te prijk

Arm Zomers zongebalsemd lijk.

[p. 544]

 

'k Haat de valschwarme levenstint

 

Die nevelspieglen op zijn wangen spreiden,

 

Zijn doodverstild gelaat waar ik niet wedervind

 

Die lichte wellen van verblijden,

 

Zijn oogebronnen die haar vreugde baatten,

 

Honingpure ernst uit volle harteraten.

 

 

 

Ik wil niet langer met de verren staan

 

In strakken plicht van klankloos treuren; -

 

'k Zal niet lachvleiend tot zijn bleeke hoedster gaan,

 

Dat recht mij als haar gunst gebeure...

 

Jongwilde smart van ingehouden tranen groot

 

Verlangt voor zich alleen heur doode bleek en bloot...

 

 

 

Vaart aan door den welkweeën hoon,

 

Strooit Schoonheids late en overrijpe vruchten,

 

Schalt door de stilte uw breeden orgeltoon,

 

Al woeste stormen uit de Westerluchten!

 

Bouwt in luchterdoovende koningszaal

 

Brandstapel van den ouden praal!

 

 

 

Heft daar de strakke schoonheid van zijn leden

 

In vlam van loover dat zichzelf verbrandt,

 

En vult met rouwmisbaar de breede

 

Mijlen van zijn vereenzaamd land...

 

Harts urn staat ledig lang en reinbereid,

 

Waar Zomers asch zij weggeleid!...

 

 

 

Hoe lang eer sneeuwen glorie doove en dekk'? -

 

Ik kan niet weren uit mijn zomeropen

 

Woning en killend huisvertrek

 

De slavenvoeten aangeslopen,

[p. 545]

 

Waar goden in den tijd die is geweest

 

Lachten en dronken hun aldaagsche feest!...

 

 

 

Maar diep onder 't geheime luik

 

Blijft voor den ongeweten morgen

 

Veilig in zijn koelleemen kruik

 

Rest van Vreugds ouden wijn geborgen,

 

Dat ik niet doodarm word' verrast

 

Door d' eenigzeekren, laatsten hooge-gast.

 

 

 

P.C. Boutens.