De Gids. Jaargang 65

[p. 347]

Volste lente.¹⁾

Gansch de Dag is klare kracht,
late lente - zware vracht

groen de boomen dragen -

klaar de blauwe lucht op 't sterk
daken-rood, geducht bolwerk,

blaak'rend in den Dage!

Weeke jeugd van tastend stréven
fijner twijgen, blader-beven

trillend op de teed're lucht,

is vol-groeid tot sterke jeugd-kracht,
die Verlangens volste vreugd bracht,

vréemde weemoed glóed-bevrucht!

1) Uit een dezer dagen bij de Erven F. Bohn te Haarlem te verschijnen bundel: ‘Voorhal.’

[p. 348]

 

Gloed niet, al te loom vol-goten

 

van een hitte, die den dood en

 

kilheid van den Herfst weer-brengt,

 

niet de Zómer nog, die wreed-heet

 

schroeiend 't kwijnend leven leed deed

 

scherp en 't al in 't zieden zengt, -

 

 

 

Maar de éérste Gloed, die klaarlijk

 

't leven dóór-gloeit wonderbaarlijk

 

en 't tot hoogsten bloei vol-stijgt!

 

Rijpe jonkheid, die der schoonheid

 

volte omspant, de klare woon zijt

 

dezes Gloeds, die stijgt noch neigt....

 

 

 

Dit is 't hoogste: gouden zwijgen,

 

't eind des stijgens, en niet neigen

 

neer nog als een bloem die hangt

 

óver, - maar een kelk, die in den

 

zon-gloed ganschlijk te verzwinden

 

voelt, niet meer wéet of verlángt....

[p. 349]

 

Gouden Rust, 's levens fonteinen

 

hoogst om-buige', één fonkel-schijnen

 

wichtloos wégend op de lucht!

 

Wee, dat 't op-zich-spuitend schaat'ren

 

Wéet niet: ná díen Gloed.... der waat'ren

 

droevig neder-ruisch-gerucht -

 

 

 

Wee, de zomer zal doen zinken

 

zwaar-dof 't hel-groen blader-blinken

 

dor en waai-heet overstuifd -

 

en licht-groene schemer-zalen

 

zullen duistere portalen

 

zijn, van doode wande' omhuifd -

 

 

 

't Helle dak-rood zal verbleeken,

 

wijl den hemel zal door-leken

 

geel, met àl te hett'gen walm

 

't zonne-laaien, dat in 't loover

 

't voog'len-zwier'len, zal verdoove'er

 

in d'àl-luid-démpenden galm!

[p. 350]

 

Tot een ruischen zal verlossen

 

van den bangen ban de rosse

 

aarde, in regen schreiende,

 

maar schreiend ten stérven toe,

 

wee, den droeven herfst-dood moe

 

weenend begeleiende....

 

 

 

* _* *

 

 

 

Sterke klaarheid, helder gloeien,

 

'k weet mij-zelf in U vervloeien,

 

Ik ben U, en Gij zijt mij!

 

Maar ééns, bij der tijd voort-glijden

 

zult gij - wee! - onwetend schrijden

 

als een vreemde mij voorbij....

 

 

 

Carel Scharten.