|
| |
| |
| |
Laatste verzen.
I.
Platanus orientalis.
Alhier, aldaar, wijd uit, wijd om,
bezabberen mij 't wandelpad,
van ververs handen, geelwe of groen,
die 't grauw der aarde blinken doen.
Een zure wind is opgestaan,
die 't schoone der platanen,
zijns ondanks, al te langen tijd
van 't zomerhof. 't Is winter haast
en 't oud, afgunstig noorden blaast.
Die zatgezopen, zooveel tijd,
daar stonden, ei! zoo roekeloos
en 't hoofd omhooggeheven,
gevallen zie 'k nu, los en loom,
beneden den platanenboom.
Zoo valt, die op de winden schreed,
ééns bliksemens, doorschoten,
| |
| |
de vogel, bei zijn slagers af
en langzaam neêrgevloten,
in 't zand des wegs: met borst en klauw
vergeefs gewend naar 't hemelsblauw.
Plataneboomen, 't deert mij, dat
geweefsel van uw schaduwkleed,
in 't stof betreden moete;
dat eens zijn bergzaam looverdak
mij bood, wanneer de zonne stak.
Dat eens mij zoete zangen zong,
wanneer, te lossen toome,
de bolle wind zijn sprongen sprong
en liep van boom te boome;
al zuchtende... o, zoo schoon en kweelt
geen vinder, die de harpe speelt.
Dat eens!.... Maar nu is 't veeg en 't valt
in 't graf: de winden loeien
zijn lijkgezang! Platanenloof
te zomer zal 't hergroeien
en wederom den zonneschijn
mij zichtend voor de voeten zijn.
Kortrijk 20/11/'98.
| |
| |
| |
II.
Bladerval.
De boomen strooien weêr den weg
die, vol gevangen morgendauw,
Ze wentlen zoo de wouters doen,
die weg en weder draaien,
van de eene blomme op de andere, in
Geen zonne nu, geen vlindervlucht,
geen blommen meer, die blinken;
maar blâren, die, verwelkerd, uit
Maar blâren die, al stemmeloos,
in 't gers en in de biezen,
in 't diepe van den wagenslag,
hun stille grafstêe kiezen.
De locht is heel doorwaaid ervan:
de voren in den akkergrond
| |
| |
Zóó dapper, in de velden, zijn
met allerhande verwen van
Komt, koning Winter, komt nu maar:
van blommen en van blâren is
al 't zomervolk gevallen.
Sente 27/10/'98.
Guido Gezelle.
|
|
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd