De Gids. Jaargang 65

[p. 187]

Twee sonnetten.

Geluk heeft ook zijn stormen: onder blauw
Der heemlen en strakopen zonoog gaat
De zee in hooger golven wilde maat,
De zeilen zwellen uit aan trillend touw.

'k Zie - blank vertrouwen in uw stuurmans trouw -
Zon spieglen in de rust van uw gelaat.
Koelzeker weet de hand de korte daad
Die veilig richt den levendbrozen bouw.

'k Hou van den tegenwind, dat lustig lied
Dat door de strafgetuigde masten giert,
De zilte vreugde van die in stormen viert
Zijn kennis van de zee, de deugdlijkheid
Van 't vaartuig vast geballast met verdriet, -
En al mijn dooden bij mij weggeleid.

[p. 188]

II.

 

O ziel in zwijgen als een bloem in zon,

 

Zeg niet zoo zacht dat ik uw meerdre ben,

 

Omdat ik staamlend in menschtaal beken

 

De hemelblauwe vreugden die ik won

 

 

 

Uit aldoorzichte wolkbezonken bron, -

 

Arm lied maar huivertrillend dat het schenn'

 

Uw stille wonder waar ik nooit aan wen,

 

En dat zou zwijgen als het zwijgen kon....

 

 

 

Ik zie dat kleurloos licht al kleuren schept;

 

'k Hoor hoe windstille luidelooze lucht

 

Zachtst zingende tonen zuiverst vervlucht;

 

'k Weet dat als diep uit hart van Meinacht ebt

 

Al luide leven, op zijn stille rank

 

De nachtegaal moet uitslaan tegen dank.

 

 

 

P.C. Boutens.