De Gids. Jaargang 64

[p. 322]

Vijf liedjes.

Dit bleeke huis toen ik er meest van heb gehouden,
Lag diep in dal van zon en groen,
Nu stijgt het staêg in hooge koude, -
Regenseizoen....

De regen striemt en straalt de ruiten
Blind, en weent voor mij:
Geen kan zien vanbuiten
Of ik lach of schrei....

Het moet wel zijn een hart dat treurt,
Pijnlacht naar oude zonnesympathie
Als een die onbestendig neurt
Naar een verloren melodie.

[p. 323]

II.

 

O arm mijn hart dat maar kunt zingen

 

Onder de luchtige vluchtige vedelstreken van vreugd,

 

Wat moet u steeds te zingen dringen

 

Smart die heugt?

 

 

 

Is dit uw leven: lijden, lijden

 

Uw lange sprakelooze tijden,

 

En dan de korte zingende Meien

 

Nog verschreien? -

 

 

 

O lustige speler,

 

Die zoo zelden, zoo zelden dit zinggrage hart houdt,

 

Vreugd, vingervaardige veêrvlugge veêler

 

Over dit somberheltonig fluweeldonkervolle levende

 

smarthout,

 

 

 

O eens, éenmaal, eer voorgoed de snaar gesprongen is,

 

In een zacht-heerlijk goddelijk-durig geduld, - o nu!

 

Speel, speel uit tot al smart volzongen is,

 

En dan éen laatst zuiver-klinkend lied van u.

[p. 324]

III.

 

Tusschen dag en nacht

 

ziels altijde

 

trouw betrokken

 

avondwacht.

 

 

 

Komende' oogeblik

 

wisslen Dag en

 

Nacht hun wachtwoord

 

in beroerings

 

evenschrik.

 

 

 

Raggegazen net

 

staat ziel luister-

 

wijdgespannen

 

uitgezet.....

 

 

 

Al voorbij: ter stond

 

neigde Nacht zich

 

in 't voorbijgaan

 

over Dags bleek-

 

bloeden mond.

 

 

 

Sterreflikkervlijm

 

schiet onhoorbaar-

 

hoorbaar door de

 

mazen Levens

 

fonkelschoon geheim.

[p. 325]

IV.

 

Al schoon dat 'k lee

 

Welde uit éen bron,

 

Den verren horizon

 

Van blauwe lucht en blauwe zee.

 

 

 

Al schoon dat 'k won

 

Verglee

 

Naar blauwen horizon

 

Van verre lucht en verre zee....

 

 

 

Dat's Schoonheids trouw,

 

Die gaat, maar altijd keert

 

Naar hart dat nieuwe blijdschap heeft geleerd.

 

Zij draagt geen rouw.

 

 

 

Mijn hand is steeds gereed

 

Tot welkom en vaarwel,

 

Mijn oog is stil en klaar op haar: het weet

 

Heur spel.

[p. 326]

V.

 

Tusschen verlangen en gemis

 

Heb ik gestaan:

 

Ook in mij is opgaan

 

Geluks ontvangenis.

 

 

 

Veel liedren zingt verlangen,

 

Gemis heeft woorden veel, -

 

Hun ruischeringloop houdt gevangen

 

Steen stil en eêl.

 

 

 

Zijn licht is dieper en zachter

 

Dan woorden zijn, -

 

Het daagt er niet of nacht er

 

In eigenlichte mijn....

 

 

 

O alles is schemer van droom en slaap

 

En fluisterzee van nacht, -

 

Alleen, in eeuwiglichte wacht

 

Steigert die ééne kaap.

 

 

 

En wordt gemis al nieuw verlangen,

 

Een stem die klaar naar God mag zingen,

 

Treed ik de lichte golven van gezangen

 

Door donkermompelende droomelingen,

 

 

 

Toch zooals ziel omhooggestegen

 

In drooms verlucht gehalte

 

Ziet diep en donker onder zich gelegen

 

Anker van lijfsgestalte,

[p. 327]

 

Zoo weet ik eenig uit dit onbewuste leven,

 

Welks schemerzangdroom naar al dieper nacht

 

gericht is,

 

Goudenste zelf achtergebleven

 

Ver waar de kim nog licht is....

 

 

 

Daar is schreien voorhands genoeg en lach

 

Om wakker te blijven uit den dood,

 

Maar droom van dood en leven, nacht en dag,

 

Morgen- en avondrood

 

 

 

Zijn maar aan mij verloren, die uit langen

 

ooggeloken kinderschroom

 

Eén oogenblik klaar wakker was met God,

 

En nu slaapwandlend troostemurmel tot

 

Dit vreezend hart: 't is alles maar een droom.

 

 

 

P.C. Boutens.