De Gids. Jaargang 64

[p. 581]

Buitenlandsch overzicht.

Charon's vracht.

Augustus.

De wind gierde uit de hoogte en bracht aldoor nieuwe wolken van schimmen aan bij het veer van den Styx.

Leviathor en Ferragut en Hellekijn en Nikker en Griffioen, en tal van andere duiveltjes zaten bij elkaar op den slijkdam, doorweekt van bloed en tranen en sijpelenden nevel, waar het doode eindelooze water zich invrat.

Ze keken naar de aankomst van de ‘groenen’.

Nikker had zich een sjamboek tot wapen gemaakt en lachte om Griffioen die het met den ouderwetschen tweetand hield; Leviathor zwaaide een spiets en reeg er khaki-schimmen aan, wanneer ze te dicht in zijne nabijheid kwamen, niets anders dan een manier van waarschuwing, zonder boos opzet; maar Hellekijn snipte met zijn windbuks telkens in den dichten drom. En het was een gejoel en gestoei onder de duiveltjes. Met zijn staart deftig opgestoken, de klauwen flink in den modder geplant ging Ferragut de nieuw aankomenden monsteren.

‘Goddam!’ riep hij, ‘niets dan English! Do you want to box?’ en hij stelde zich in postuur.

‘Kijk toch beter uit je oogen!’ zei hem Hellekijn met een stomp in zijn zij, en hij wees hem neervlokkende gestalten met schuins opgaande oogspleten. ‘Als je boksers zoekt ....!’

‘Wat of er toch daar boven wel aan den gang mag zijn dat het hier zoo vervaarlijk in den kelder drupt, den laatsten tijd?’ vroeg Griffioen.

‘Ze houden vredesconferentie,’ antwoordde Nikker.

‘Kijk toch niet naar al dat indistincte goedje!’ zei Barbacane, de aristocraat van het gezelschap. ‘Let eens op dien daar: dat's een koning.’

‘'t Is een heele Mesjeu!’ verklaarde Lekker, de spotvogel, en deed alsof hij zijn snorrebaard fier opstreek. ‘Ze hebben hem toch gesnipt!’

‘En die andere in zijn buurt?’ vroeg de kleine Lancerot.

‘Die, waarvoor de English plaats maken? Zie je niet, dat's een koninginnezoon, een hertog!’ leerde Barbacane.

[p. 582]

Maar Lekker bracht zijn grijpklauw aan de lippen en deed alsof hij zijn mond afveegde. ‘Lief hebber!’ grijnslachte hij; en daarop ging hij met Nikker en Hellekijn de schimmen toeroepen, de schimmen met den verschen dood nog op 't aanschijn.

‘He, sociaal!’ tegen de lange, ernstige gestalte met den mond die nog spreken wou. ‘Hé, burgemeester, hé dokter, hé overste!’

En op eens, daar begonnen ze te proesten in een geginnegap. Een onbeholpen schimmelichaam viel hun in 't oog, wezenloos, in elkaar gezakt, piepend kleine schimmegeluidjes uitstootend, en in de schimmehand, alsof 't een schat was, een vergeeld schimmen-lauwerblad.

‘Dat 's een komiekert!’ zei Nikker.

‘Hoe komt zoo'n prul nog hier verwaaid, zoo'n menschenvod, zoo'n afgegeten levenskliek!’ was Hellekijns opmerking.

En Lekker grijnsde, de vooze schim nadoende: ‘'t is een idioot!’

Onderwijl waren Leviathor en Ferragut en de rest ongeduldig geworden. Zij gingen om Charon schreeuwen. ‘Oude zuiplap, merk je dan niet dat je al je volle vracht hebt! Wat lig je te ronken, neem ze in je lekke schuit en steek van wal! Leelijke verstopte blaasbalg, luchtpijp smerende en toch al luchtpijpverroeste oude heer, 't wordt tijd, 't is tijd!’

Ze maakten een kabaal, dat de norsche reus Charon van zijn leger in de boot opstond en, met de geweldige roeispaan de schuit naar 't veer boomend, den schimmen gelegenheid gaf om voor den overtocht over 't looden water naar de bloedrookende verdoemde stad plaats te nemen.

‘Jongens, opgepast!’ zei Leviathor, ‘heft de groenenmarsch aan!’ En zij begonnen te trompetten, van achteren, een wanstaltige, klankenverscheurende muziek.

Met kwam de geweldige roeispaan van den norschen Charon, over de hoofden der angstig dwarrelende, windgejaagde schimmen, op de duivels aan den dam neer, en sloeg Ferragut en Hellekijn plat tegen den grond, als twee ingedrukte insecten. De rest sprong uit schrik als kikkers te water.

Alleen Lekker waagde het, gedoken aan den oever, zichtbaar te blijven, en riep: ‘Ik heb heusch niet meegedaan, mag ik ook overvaren op de boot?’

Maar Charon zweeg, alleen stootte hij in de dichte drommen met zijn spaan, dat zij plaats zouden nemen op de boot om overgevoerd te worden naar ginds, waar onder den looden, geluidloozen hemel de roode gloed aan den gezichteinder walmde.

Toen de boot gevuld was, bleek zij te zwaar.

[p. 583]

Charon duwde met de geweldige roeispaan tegen den oever, maar de schuit was te diep in den modder gezonken, zij kon niet worden verwrikt door de macht van den reusachtigen arm.

De oogen van den veerman fonkelden woest in het gegroefde gelaat.

‘De koning aan land!’ beval hij en sloeg naar de fiere rechte gestalte.

Lekker die genaderd was maakte een gebaar alsof hij de schim met de opgestreken snorrebaard bij 't uitstijgen behulpzaam wou zijn. En de andere duiveltjes keken, nieuwsgierig, even boven 't water.

Maar de boot rees ook geen haar.

‘De koninginnezoon aan land!’ klonk het van de dorre lippen.

Geen haar.

‘Al die khaki-pakken van boord!’

Geen haar.

‘Allen er uit!’

Geen haar. Toch was de boot leeg van schimmen. Alleen op den bodem vertrapt en versmaad lag nog een wezenlooze, onbeholpen gestalte als een menschenlomp in 't ruim neergegooid, maar de schimmenhand hield een dor schimmenlauwerblad.

Toorn schoot uit Charon's blik om die leege, verschrompelde levensschil aan zijn voeten. Hij wilde haar met den voet stooten, maar reeds was de schim van den grond opgestaan, en zette zich neer aan de plecht, en keek, en sprak: ‘Voer over!’

Toen rees de boot, en door een geweldigen ruk van de roeispaan vloog zij over den looden spiegel van het doode water.

De hel brandde in het gezicht van den veerman, maar hem ontmoette een oog waarin meer en grondeloozers lichtte dan het hellevuur, en door den geest van den ouden schipper streek de herinnering aan een andere ontmoeting van jaren, ja eeuwen geleden, en van een fel oog, van een verschroeienden blik ....!

- Maar hij had een geleider, hij was niet alleen, - peinsde 't in Charon.

‘Alleen!’ klonk het hem tegen van zijn metgezel in de boot, daar hij zijn gedachten las.

Van den oever af zagen de wachtenden het schip naar de diepten van de verte heen streven; en de roode gloed van den gezichteinder goot een rosse, vreemds-spellende aureool om de machtig rijzende gestalte van Charons gezel.

‘Dat's een booze!’ zei Lekker het schip naoogend.

‘Dat is een hooge!’ merkte Barbacane op.