De Gids. Jaargang 64

[p. 550]

De kerk.

Om donk're kerk, waar roode vensteroogen
In d'avond staren, strak, meedoogenloos,
Is Gods Mysterie, duister, eindeloos,
Na eeuwendroom, - 't ruischt door de tempelbogen ....

En 't vroom gebed van wie daar knielend huiv'ren
Voor 't Groot Geheim, in eigen zielespheer
Zichzelf bekent zijn zwak, 't valt suis'lend neer
In 't droomgeruisch, en 't zal in leed verzuiv'ren.

De lout'ringssmart is schoon voor kinderziel
In somber lijf van oude smekeling,
Die 't leven heeft geboet, n⁀uin donkering
De zielevlam oplaait vóór schaduw viel:

Zal in 't nieuw leven zuiver 't schemerland
Van stillen droom en leedloos lief bezweven,
Zal in 't hoog rijk voor Godes troon blij leven,
Als 't lijf, verreind, is vrij van zondenbrand.

De zielevlam flikkert in schemering
En klankgedein als woud- en zeegeruisch
Der nachtegolven om het somber huis
Vol schimmenschijn, een donk're omkerkering.

[p. 551]

 

Klein is het menschgebouw, groot is 't Heelal.

 

Daar ruischt de Stemme der Oneindigheid,

 

Van woud en zee, van heem'len wijd en zijd,

 

Van eerste daad tot laatsten starrenval.

 

 

 

O, God! O, grootsch Heelal! Omflonkering

 

Der ruimten eindeloos waar 't licht in viel,

 

't Oneindig Woord is adem van uw ziel,

 

De hemeltransen zijn omkerkering

 

 

 

Van vrije menschen, Waarheid innig trouw,

 

O, hoor den Zang, Gebed en mooi Gedicht:

 

Een Kerk is Gods Heelal, de wanden blauw

 

Zijn eind'loos ver, vol wonder flonkerlicht ....

 

 

 

De Waereld aâmt in 't heilig nachtgebouw ....

 

Een Stem stijgt op in 't licht van 't starrengruis,

 

Een eeuwig Lied is 't stroomend lichtgeruisch

 

Van kim tot kim langs zee en golvend woud,

 

 

 

Langs stroom en vliet en deinend goudgeel koren

 

Langs groene velden, bruine heiden, heuv'len

 

En dalen, vlakten, dorp- en stedetoren,

 

Al heem'len door, - wie kan die Stem beteug'len ....

 

 

 

Eeuwen na eeuwen went'len rustloos voort,

 

Eén oogenblik van Gods bestaan, en 't lacht

 

Der Waereld toe in nieuwer Dag, en 't Woord

 

Zweeft eeuwig ruischend heen door donk'ren nacht ....

 

 

 

Jul. J.C. de Boer.