De Gids. Jaargang 61

[p. 525]

Verzen.

I.

Aan m'n Moeder.

Dien dag, toen mij een boeren-meisje bracht
Een schort-vol bloemen, rood en paars en geel,
En vriend'lijk lachend zei: ‘Is het niet veel?’
En 'k blij 't kind dankte, toch - heel even dacht:

‘Hoe bont en grof!’ - maar dan, wat groen en zacht-
-Getinte kelken plukte' op fijnen steel
En die daartusschen schikte, zoodat heel
't Leel'ke vervloeide' in reine kleuren-pracht -

Toen zag ik in, dat blanke reinheid niet
Moet gaan door 't leven als een stille non -
Maar in 'n zacht-lichtend kleed, zingend een lied

Van blij geluk, opdat ze d'aarde een zon
Van juichend leven zij, en z' overgiet
Met stroomen teer-goud licht, een hemelbron!

[p. 526]

II.

De regen stroomt uit grijze wolken neer....
De regen strièmt tegen mijn ramen aan,
Klett'rend als mes-geflikker, dat een teer
Heel geliefd leven diep in 't hart zou slaan...

In d' and're kamer is nu meer en meer
Stilte, waar dokters stil, stil-angstig staan
Over mijn moèder heengebogen, zéér
Zéér scherp toeziend naar 'n klein òp-en-néer-gaan....

Oneind'ge wanhoop vult mijn moede ziel,
Flauw-deinend in mijn hoofd, na láng, láng wachten,
Waar 'k luister angstig naar elk dof geluid...

En kòn 'k nu maar met héél mijn ziel vol-uit
Vertróúwen op 't àl-goede, wijze, zachte
Van God, voor Wien 'k snikkend terneder viel...

[p. 527]

III.

Jezus.

Voor C.Th.S. Kzn.

Zoo was verschemerd Jezus' beeld, en 'k ging
Door 't leven zonder Hem. Soms dacht ik wel
Aan Hem, en 'k zag Hem staan van verre' in hel
Zonlicht op 'n berg in Palestina - ving
Nog énk'le klanken op.... herinnering
Kwam dan van heel veel Liefde - of zil'vre schel-
-le-klank op 't land met winde-wuiving hèl-
-der òp-klonk, maar weer weg-waasde.... en er hing
Nog iets van droef-verlòrens in de lucht....
'k Zag even nog het bléek gelaat op-zij -
Het zacht profiel, wéenend op luchten-blij....
Dan drong de wereld in de schemering
Der ziel.... het teer-lichtend visioen verging -
Niets was er meer dan luid-roezend gerucht.

[p. 528]

2.

 

Tot - ééns een stil verlangen luider sprak....

 

En d'armen strekkend hemelwaarts ik lag

 

Of éindelijk toch de Zón door neev'len brak!

 

Smàchtend in nacht naar den zacht-lichten dag....

 

 

 

Toen keerde Jezus 't bleek-stil hoofd, en 'k zag

 

Hoe nader kwam zijn licht gelaat, dat vlak

 

Mij in de oogen straalde, en met één slàg

 

Van Hemel-licht neèrsloèg mij mensch, zóó zwak -

 

 

 

Maar 'k lichtte d' oogen op, en O! hoe zacht

 

Zag Hij me aan met Liefde eindeloos!

 

Hoe straalde me 't wit kleed van reinheid tegen....

 

 

 

De armen gingen ope' en neèrgezegen

 

Ben 'k aan Zijn borst, ik 'n kind zóó slecht en broos,

 

Dat nu, blij-wéenend, door zijn tranen lacht!

 

 

 

Carel Scharten.

Harderwijk.