De Gids. Jaargang 61

[p. 521]

Sonnetten.

I.

Ik zing de heerlijkheid der Westerluchten,
Wanneer de zon verbloedend langzaam sneeft,
En slechts een wijl haar dagglans overleeft,
Die oov'ral schuwe duisternis deed vluchten.

Thans rijzen sterren op in scheem'rend duchten,
Stil na elkaar; - de gansche hemel beeft
In hunne flikk'ring, die een glorie weeft
Van vonk'lend zilver in de hooge luchten.

Het zonnebloed vloot henen, drop voor drop,
Heel 't Westen purp'rend met zijn roode pracht,
Plaveiend breed de banen van den nacht.

Schouwt thans met eerbied naar den hemel op,
Waar uit der zonne mart'laarsbloed de schaar
Van sterren oprees, grootsch en wonderbaar.

[p. 522]

II.

Vol van den zwaren bloesem van gebeden
Hangt nu 't pilarenbosch der kathedraal,
En door de ogieven stroomt de rijke praal
Der zon, die langzaam daalt in rust en vreden.

Nog enk'len komen van de hooge treden,
En gaan weêr in het wereldsche gedwaal;
Drie priest'ren knielen neêr met hun missaal
Voor hem, die alles voor hen heeft geleden.

Drie priest'ren preev'len 't statige Latijn,
Dat van hun lippen valt in zachte klanken,
Waarmeê zij Jezus en Maria danken.

Drie zonden in hun booze zielen zijn:
De hoogmoed, heerschzucht, dweepzucht - maar zij schromen
Met déze ootmoedig voor hun God te komen.

[p. 523]

III.

Ginds, in den stadshoek, aan den waterkant
Waar 't smalle grachtje in vlakke spanning rust,
En loom de voeten van de huisjes kust,
Die roereloos zich spieg'len in den rand,

Sluipt maanlicht om den brokkeligen wand,
En vorscht in hoeken waar 't zijn speelschheid lust,
Van schoonheids blanke wijding onbewust,
En schept in 't water zilverwitten brand.

Lief maanlicht in den stillen klaren nacht;
't Armoedig huisje met uw reine pracht
Milddadig lout'rend tot een rijk visioen

Van sprookjesachtige bekoring, stil
Ook de onrust van der menschen woel'gen wil,
En schenk hun vrede in 't dwaas en doelloos doen.

[p. 524]

IV.

O herfstverteed'ring in het stille woud,
Waar bruine blaadjes rusten op den poel,
Of langzaam drijven zonder lust of doel
En boomen prijken met het somb're goud

Waarmede 't bosch om zomerscheiden rouwt, -
O bruin-bestrooide lanen, leeg en koel,
En vale bermen, kalme mijmerstoel,
En blaad'renweb waardoor de hemel blauwt!

Sterf rustig, zomer, prijk uw leven uit
Met droeven dos van bruin en glans van rood,
Bekrans met vallend geel uw eigen dood.

Geef willig de aarde uw bladertooi ten buit,
Der voedster, uit wier schoot in 't jonge jaar
Gij schoon zult rijzen van uw stervensbaar.

Edward B. Koster.